Zaburzenia tolerancji węglowodanów w ciąży określane są mianem cukrzycy ciążowej. Najczęściej choroba mija po porodzie. Jednak w trakcie ciąży matka musi szczególnie dbać o swoje i dziecka zdrowie.
U niektórych kobiet dochodzi do rozwoju cukrzycy w okresie ciąży. — Stan ten, czyli pojawienie się po raz pierwszy w okresie ciąży nietolerancji glukozy, nazywa się cukrzycą ciążową. Problem dotyczy około 3 proc. ciężarnych — mówi prof. Ewa Wender - Ożegowska z Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych, Katedry Ginekologii, Położnictwa i Onkologii Ginekologicznej Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu.
Ten typ cukrzycy jest wywoływany zwiększoną w czasie ciąży opornością tkanek na działanie insuliny. Często chorują kobiety otyłe, po 25. roku życia. W grupie ryzyka zachorowania na cukrzycę ciążową są m.in. kobiety, które wiele razy rodziły i ich dzieci były o dużej masie ciała, kobiety z nadciśnieniem tętniczym oraz te, u których cukrzycę stwierdzono w poprzednich ciążach. Takie pacjentki diagnozuje się w kierunku tego typu cukrzycy, zaraz po pierwszej wizycie u ginekologa, który zleca wykonanie tekstu diagnostycznego. Jeśli wynik będzie prawidłowy, test powtarza się dopiero w połowie ciąży.
Kobiety niezagrożone cukrzycą, również obowiązkowo przechodzą ten test w połowie ciąży, między 24. a 28. tygodniem. — Jeśli wykaże nieprawidłową wartość, mamy do czynienia z tzw. cukrzycą ciążową — mówi profesor Wender - Ożegowska. Zbyt późne rozpoznanie choroby, może mieć negatywne skutki dla matki i jej dziecka. Pacjentka leczona jest wówczas dietą, a jeśli nie uzyska się tą drogą spodziewanego efektu, wprowadza się leczenie insuliną. — Zaburzenia gospodarki węglowodanowej najczęściej mijają po porodzie. W związku z tym na ogół możemy zrezygnować z podawania insuliny, kontrolujemy jednak nadal poziomy glikemii przez co najmniej kilka dni po porodzie, a po skończeniu połogu powtarzamy test diagnostyczny, aby wykluczyć cukrzycę. Dopiero po tym czasie można ustalić, czy przyczyną była tylko cukrzyca wywołana ciążą — tłumaczy.
Glikemia musi być w normie
W prowadzeniu ciężarnej z cukrzycą najistotniejsze znaczenie ma uzyskanie prawidłowej glikemii (HbA1C<6,3 proc.) przez cały okres ciąży.
— Prawidłowa glikemia u matki ma zasadnicze znaczenie w zapobieganiu wadom rozwojowym. Należy pamiętać, że okres rozwoju najważniejszych narządów, to pierwsze kilka tygodni po zapłodnieniu — dodaje. Za prawidłowe kryteria wyrównania cukrzycy w okresie ciąży przyjmuje się wartości glikemii na czczo poniżej 90 mg/dl, w jedną godzinę po posiłku 120- 130 mg/dl, a w dwie godziny 120 mg/dl, natomiast średnia glikemię dobową poniżej 100mg/dl. Źle wyrównana cukrzyca jest przyczyną zaburzeń rozwojowych u płodu. — Płód jest narażony na w pierwszych tygodniach życia płodowego na śmierć z powodu poronienia lub "nadmierne odżywienie" powodujące powstawanie wad rozwojowych: serca, układów: moczowego, pokarmowego, nerwowego. Zagrożeniem jest też wcześniactwo, zaburzenia oddechowe wynikające z niedojrzałości układu oddechowego — dodaje prof. Ewa Wender-Ożegowska. Matce zaś może grozić rozwój nadciśnienia indukowanego ciążą, stan przedrzucawkowy, nawracające infekcje dróg moczowych oraz pogorszenie zmian naczyniowych naczyniowych (w nerkach i na dnie oka).
— Obecnie pacjentki, które intensywnie kontrolują swoją chorobę, utrzymują prawidłowe poziomy glikemii, uczęszczają regularnie do swojego diabetologa, okulisty i ginekologa zajmującego się problemami tej grupy kobiet, rodzą zdrowe dzieci, przechodzą ciążę bez większych powikłań — podsumowuje prof. Wender- Ożegowska
made by artflash interactive 
