Słuchać, obserwować i reagować bez paniki

Noworodek czy niemowlę inaczej płacze, gdy woła jeść i jest zdrowe, a inaczej gdy mu coś dolega. Rodzice, a szczególnie mama, instynktownie odróżniają płacz zdrowego dziecka od płaczu dziecka chorego. Takie symptomy jak gorączka, kaszel, katar, świst lub inne kłopoty przy oddychaniu, wymagają konsultacji z pediatrą.

Najlepiej, żeby dziecko prowadził od początku jeden lekarz. To ułatwi mu trafną diagnozę. Pamiętajmy, że małe dziecko nie powie co mu dolega i całą wiedzę o nim i jego reakcjach na negatywne czynniki, rodzice i lekarz gromadzą poprzez obserwację.

Wygląd kupki

Poważnym sygnałem alarmowym dla rodziców jest też zmieniony stolec maleństwa, na przykład zawierający krew lub śluz, oraz wymioty, szczególnie tzw. chlustające. Naszą uwagę powinna też zwrócić zmieniona barwa moczu. Skórne zmiany, takie jak wysypka, zaczerwienienie, czy obrzęk, zwłaszcza na dużej powierzchni skóry dziecka też są niepokojące. Wszystkie wymienione objawy, jeśli nie są chwilowe, wymagają konsultacji z pediatrą.
Stan chorobowy czasem też ujawnia się w zachowaniu dziecka, które staje się bardziej senne niż zwykle, bardziej płaczliwe, marudne lub osłabione tak, że „leci przez ręce”. W takich razach również nie wolno zwlekać z wizytą u lekarza. I odwrotnie – nadmierne naprężanie ciała, zaciskanie piąstek i odchylanie główki do tyłu – to też sygnały alarmowe.

Nie wstydźmy się pytać lekarza

Szybka reakcja na niepokojące sygnały, które mogą, choć nie muszą być zapowiedzią choroby, jest na tyle ważna, że nie należy się wstydzić, jeśli ktoś zarzuci nam, iż niepotrzebnie panikujemy. Do tego, żeby właściwie i ze spokojem reagować na zmiany w zachowaniu dziecka potrzebne jest bowiem doświadczenie. Zwykle jest tak, że do kolejnych „chorób” maluszka, a już na pewno do kolejnych „chorób” kolejnych dzieci, podchodzimy znacznie spokojniej niż za pierwszym razem i przy pierwszym dziecku. Ja też z pierwszą córką bywałam u lekarzy znacznie częściej niż teraz z synem. Przy synku, który jest moim trzecim dzieckiem, potrafiłam sama zareagować na niektóre jego dolegliwości, wcześniej umiejętnie oceniając, że to nic poważnego.
Póki jednak tego się nie nauczymy, lepiej dmuchać na zimne, niż przegapić chorobę, narażając dziecko na komplikacje, które wydłużą leczenie i przysporzą maleństwu cierpień. Zdrowie bowiem jest najważniejsze, a zdrowie dziecka jest jeszcze bardziej ważne.