Krok po kroku

Wyręczając dziecko we wszystkich czynnościach, możemy mieć pewność, że wychowamy nieporadnego człowieka. Samodzielności należy uczyć już od najwcześniejszych lat. Zdecydowanie przed posłaniem malca do przedszkola.

Iśka ma dwa i pół roku. Od ponad pół roku jest prawie samodzielna. I bardzo podoba jej się ta niezależność. Gdy chcę jej pomóc w niektórych czynnościach, nie pozwala mi. Wszystko chce robić sama. Najszybciej, bo gdy miała półtora roku sprawnie korzystała z nocnika. Dziś siada na „dorosłej" muszli klozetowej. Sama nakłada na sedes swoją małą plastikową deskę. Żeby to zrobić, wdrapuje się na odwróconą do góry dnem dużą miskę. Wykorzystuje ją również, by sięgnąć do umywalki i umyć ręce. Towarzyszę jej jedynie podczas kąpieli, wycierania pupy i mycia zębów. Potrafi się również sama ubrać. Co prawda, czasem przód bluzki jest z tyłu, ale nie zwracam na to uwagi. Tego lata zaskoczyła mnie. Gdy byliśmy w górach, kupiłam jej kierpce. Żeby je zapiąć, trzeba metalowy bolec włożyć do maleńkiej dziurki na rzemykowym pasku, a następnie pasek przełożyć przez sprzączkę. Siedziała na podłodze chyba z godzinę i uczyła się je zapinać. Gdy jej się udało, była z siebie bardzo zadowolona. Ostatnio jest zainteresowana pomaganiem mi w kuchni. Uwielbia suszyć sałatę w suszarce, a następnie rwać ją na kawałki, kroi swoim plastikowym nożykiem miękkie warzywa, czasem nawet tłuczkiem bije kotleciki lub smaruje kanapki masłem. Nie lubi tylko samodzielnie jeść zupy, bo często zdarza jej się nią polać, a ona nie znosi być brudna, więc woli, żeby ją karmić. Cieszę się, że szybko opanowuje podstawowe czynności. Dzięki temu nie muszę się odrywać od swoich zajęć, by posadzić ją na sedes czy umyć jej ręce albo rozebrać. Poza tym, gdy we wrześniu pójdzie do przedszkola, będzie się pewniej czuła, a i ja będę o nią spokojniejsza.

Jak ułatwić naukę

W wieku około dwóch lat dziecko wiele rzeczy chce robić samodzielnie. Należy na to pozwolić, nawet gdyby miało się ubrudzić czy coś zmarnować. Nie należy mieć wobec malucha dużych oczekiwań. Niektóre zaczynają być całkowicie samodzielne około trzeciego roku życia, inne nawet później, bo np. odczuwają stres z powodu tego, że toaleta jest zbyt wysoko, włącznik światła jest poza zasięgiem, a rodzice się niecierpliwią, popędzają, krzyczą. Dziecko bardzo łatwo może się zniechęcić, wystraszyć, przerazić. Rodzice powinni z zaangażowaniem i spokojem podejść do nauki samodzielności. Tłumaczyć po kilka razy jak dane czynności się wykonuje. Dla ułatwienia korzystania z toalety można kupić dziecku plastikowy stopień, po którym się wdrapie, w łazience postawić lampkę, którą malec sam będzie mógł sobie włączyć. Warto też często chwalić maluchy, szczególnie gdy osiągają rezultaty. Nabiorą wówczas pewności siebie, będą czuły wsparcie. Motywacja jest bardzo potrzebna.