W obliczu miłości

Jakaz była radość, gdy listonosz przyniósł paczkę od Ciebie Ebobasku. Dzieci rzuciły wszystko, by pomóc mi otworzyć obiecywany prezent. Nie wiem czy nie doczytałam czy gdzieś mi to umknęło, bo nic nie wiedziałam o przepięknym bączku. Gdybym miała choć troszkę informacji cały proces dobierania się do kartonika zostawiłabym po spanku, a tak niestety czas popołudnowej drzemki przesunął się w czasie.

Nie jestem tak zacofana. Dzieci miały bączka, ale nie sprawiał im radości, więc leży gdzieś w kartonie na strychu z innymi zabawkami. Gdybym wiedziała, że sprawi im on taką frajdę wybrałabym się "na Syberię" w poszukiwaniu fajnej zabawki.

Początkowo oboje z otwartymi buziakami przyglądali się nowej zdobyczy. Oglądali, komentowali, zgadywali. A moze to potwór - w końcu wykrzyknął Nikoś. Troszkę się tego potwora przestraszyli i wreszcie zabawka trafiła w moje ręce. Wytłumaczyłam im na czym polega zabawa bączkiem, a oni - jak nigdy - wysłuchali mnie spokojnie i nie wyrywali się do zabawy. Dopiero jak bączek zaczął się kręcić w ich oczach pojawił się błysk. Na zmianę zaczęli nim kręcić i go zatrzymywać. W końcu wydobył się dźwięk mojego dzieciństwa. Przed oczami stanęły piękne chwile, w oczach zakręciły się łzy. Sytuację opanowała Lela, która nawet do brzęczenia bączka potrafiła zatańczyć uroczy taniec.

Bączek ma honorowe miejsce przy łózeczku Nikosia, a w czasie popołudniowej drzemki musileżeć na jego łózeczku, bo jak twierdzi mój mały Mądrala tu będzie mu wygodniej.

Ebobasku, wygraną sprawiłeś nam ogromną frajdę. Teraz każdy dzień zaczyna się od nakręcenia bączka i niech tak zostanie... 

"Ceść babcia" Nikoś witał się już od progu.

"Cześć Nikosiu" - odpowiedziała babcia i pomogła mi rozebrać Maluchy.  W trakcie rozbierania zaczęła się rozmowa:

Bacia - Jaką Ty masz piękną kurtkę - ogląda i ciągle się zachwyca.

Nikoś długo się nie zastanawiając odpowiedział - wiem, tatus mi kupił w osiole, wies?

B: ona chyba ze skóry jest? - skierowała wzrok na mnie, ale ja nie zdążyłam odpowiedzieć.

N: z kozy jest, gapa z ciebie

Dzieci jak zwykle wyszalały się u dziadków, były na długim spacerze i w końcu przyszła pora spania. Ja zajęłam się moją małą Terrorystką, a babcia dzielnie próbowała ułożyć Nikosia do snu. W trakcie rozbierania zauważyła, że Nikoś ma suchą pieluszkę (zakładam mu tylko na wyjścia, bo nie chcę by się posiusiał).

B: Nikosiu, jak ładnie, nie zrobiłeś siusiu w pieluszkę

N: Guguś nie robi sisiu, Guguś woła. Tatuś jest zły jak Guguś zrobi sisi. Mówi wtedy do Nikosia: Nikoś co Ty świnką jesteś?

Babcia nie wytrzymała i wybuchnęła śmiechem, tak głośno, że w pokoju obok było ją słychać. Długo jeszcze nie mogła powstrzymać uśmiechu. Mała "świnka" wreszcie zasnęła, a babcia jeszcze długo wspominała tę rozmowę

Czego to ja już nie próbowałam. Jedzenie podczas oglądania bajek, na bieganego, przegłodzenie. Nic nie pomagało. Słyszałam tylko "Lela ne ama", "Lela neeeeee"

No, ale od czego ma się główkę :))

Jak zwykle w porze kolacji zaczynał się płacz, uciekanie i denerwujące już "neeee". Kochana, ile można? - pomyślałam i bez namysłu posadziłam ją na blacie mebli kuchennych, a mąz z Nikosiem wściekali się przy kolejnym "przeboju" jakiegoś super hiper wypaśnego zespołu z kategorii disco wie wszystko. Leli tak piosenka się spodobała (widziała ją kontem oka) i była tak nią zahipnotyzowana, ze kawałek chleba z serkiem wmuciliśmy jak ta lala.  Do tego na zyczenie wykonawcy bujała się w prawo i w lewo. Chlebek zjedzony, a matka szczęśliwa.

Od dziś "Bujaj się" będzie nam towarzyszyć przy każdej wieczerzy ;)

Nauka spania ciąg dalszy....

Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Lena nie chce współpracować. Liczyłam, ze z czasem usypianie będzie się skracał, ale niestety u nas jest na odwrót. Towarzyszą mu krzyki, kopanie, wstawanie, wymioty. Stała się bardzo wybuchowa i agresywna. Nigdy taka nie była. Z grzecznej i słodkiej dziewczynki przeobraziła się w małego terrorystę, który wszystkim chce kierować. Swoją agresję nie tylko kieruje na mnie, ale i na innych członków rodziny. Zaczynam się tym martwić. Tłumacze sobie, ze moze w ten sposób okazuje swój bunt, ale jeśli nie będę reagować, to komuś stanie się krzywda.

Nikoś omija ją szerokim łukiem. Nie bardzo chce się bawić, bo Lena go bije. A on jak przystało na starszego brata dzielnie jej oddaje. Zabawa staje się ringiem bokserskim i w zależności od boksera i jego stanu fizycznego któremuś się obrywa. 

Co ja mam zrobić? Poddać się? Może to nie jest jeszcze ten czas? No ale kiedy będzie? Czy będę zmuszona do końca życia przytulać się do męża na materacu?

W głowie jeden wielki mętlik. Chyba bez super niani się nie obędzie.

A ja jestem już kłębkiem nerwów. Z jednej strony naciskam na Lelę, ale w głębi zaczynam się poddawać i wycofywać...

Ile mozna dzielić swoje łoze z dzieckiem, które na dodatek budzi się co 1,5 godziny domagając się cyca. W poniedziałek, po kolejnej morderczej nocy, powiedziałam DOŚĆ.

Łózeczko do tej pory uzywane było tylko w czasie popołudniowej drzemki i to nie zawsze, bo Chrabina czasami potrzebowała połozyć się w dużym łózku. Wielokrotne próby przełożenia jej do łózeczka kończyły się tym, że się poddawałam, bo nie mogłam słuchać płaczu włąsnego dziecka. Wszystkiego można się nauczyć i do wszystkiego przyzwyczaić, więc w poniedziałek wieczorem położyłam Lelę w swoim  łóżeczku. Jak się spodziewałam córce się to nie spodobało i bardzo protestowała wymyślając co róz coś nowego - a to sisi, a to kupę, a to, że jest głodna (choć kilka minut wcześniej wciągnęła całą butlę). Próby ułozenia Leli spać trwały prawie 1,5 godziny. Byłam z siebie dumna, że się nie poddałam, a byłam temu bliska  Co mnie zaskoczyło? Lela spała do 8 z jedną jedyną przerwą na jedzenie z buteleczki - tak z buteleczki. Cycek nie był potrzebny. Ja natomiast z zegarkiem w ręku co 1,5 h się budziłam. Czyżbym to ja bardziej potrzebowała bliskości Leli, niż ona mojej?

Wczoraj kontynuując zaczętą naukę również położyłam ją do swojego łózeczka, a ja nie tak jak ostatnio siedziałam przy niej, tylko położyłam się na swoim łózku i z przymkniętymi oczami ją obserwowałam. Oj kombinowała, kombinowała. Wstawała, kładła się, całowała misie, w końcu już chyba sama spostrzegła się, ze jest zmęczona i się połozyła. Ku mojemu zdziwieniu nie trwało to 1,5h tylko 20 minut. Złapała swojego misia, przytuliła i obejmując go zasnęła. Pierwsza i ostatnia pobudka była o 6. I co można??

Dzisiaj przyszła pora na popołudniową drzemkę. Stawiała się bardzo. Do tej pory sama zasypiała, a dziś bunt. Kochana, mama się nie podda, już mi pokazałaś, że potrafisz. W końcu z obrazą położyła się obok misia i zasnęła.

Wiem, ze jeszcze długa droga przede mną, ale mam motywację - kochanego męza śpiącego na materacu w salonie.