Jakaz była radość, gdy listonosz przyniósł paczkę od Ciebie Ebobasku. Dzieci rzuciły wszystko, by pomóc mi otworzyć obiecywany prezent. Nie wiem czy nie doczytałam czy gdzieś mi to umknęło, bo nic nie wiedziałam o przepięknym bączku. Gdybym miała choć troszkę informacji cały proces dobierania się do kartonika zostawiłabym po spanku, a tak niestety czas popołudnowej drzemki przesunął się w czasie.

Nie jestem tak zacofana. Dzieci miały bączka, ale nie sprawiał im radości, więc leży gdzieś w kartonie na strychu z innymi zabawkami. Gdybym wiedziała, że sprawi im on taką frajdę wybrałabym się "na Syberię" w poszukiwaniu fajnej zabawki.

Początkowo oboje z otwartymi buziakami przyglądali się nowej zdobyczy. Oglądali, komentowali, zgadywali. A moze to potwór - w końcu wykrzyknął Nikoś. Troszkę się tego potwora przestraszyli i wreszcie zabawka trafiła w moje ręce. Wytłumaczyłam im na czym polega zabawa bączkiem, a oni - jak nigdy - wysłuchali mnie spokojnie i nie wyrywali się do zabawy. Dopiero jak bączek zaczął się kręcić w ich oczach pojawił się błysk. Na zmianę zaczęli nim kręcić i go zatrzymywać. W końcu wydobył się dźwięk mojego dzieciństwa. Przed oczami stanęły piękne chwile, w oczach zakręciły się łzy. Sytuację opanowała Lela, która nawet do brzęczenia bączka potrafiła zatańczyć uroczy taniec.

Bączek ma honorowe miejsce przy łózeczku Nikosia, a w czasie popołudniowej drzemki musileżeć na jego łózeczku, bo jak twierdzi mój mały Mądrala tu będzie mu wygodniej.

Ebobasku, wygraną sprawiłeś nam ogromną frajdę. Teraz każdy dzień zaczyna się od nakręcenia bączka i niech tak zostanie...