Nauka spania ciąg dalszy....

Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Lena nie chce współpracować. Liczyłam, ze z czasem usypianie będzie się skracał, ale niestety u nas jest na odwrót. Towarzyszą mu krzyki, kopanie, wstawanie, wymioty. Stała się bardzo wybuchowa i agresywna. Nigdy taka nie była. Z grzecznej i słodkiej dziewczynki przeobraziła się w małego terrorystę, który wszystkim chce kierować. Swoją agresję nie tylko kieruje na mnie, ale i na innych członków rodziny. Zaczynam się tym martwić. Tłumacze sobie, ze moze w ten sposób okazuje swój bunt, ale jeśli nie będę reagować, to komuś stanie się krzywda.

Nikoś omija ją szerokim łukiem. Nie bardzo chce się bawić, bo Lena go bije. A on jak przystało na starszego brata dzielnie jej oddaje. Zabawa staje się ringiem bokserskim i w zależności od boksera i jego stanu fizycznego któremuś się obrywa. 

Co ja mam zrobić? Poddać się? Może to nie jest jeszcze ten czas? No ale kiedy będzie? Czy będę zmuszona do końca życia przytulać się do męża na materacu?

W głowie jeden wielki mętlik. Chyba bez super niani się nie obędzie.

A ja jestem już kłębkiem nerwów. Z jednej strony naciskam na Lelę, ale w głębi zaczynam się poddawać i wycofywać...