Znalezione na eBobas.pl

Leworęczni żyją wśród przedmiotów zaprojektowanym dla praworęcznych. Sam jestem mańkutem i już dawno nauczyłem się nie rozmazywać rękawem atramentu w czasie pisania. Ale na dłoni zawsze trochę atramentu czy tuszu zgromadzę. W tym roku dostałem od żony swój pierwszy długopis dla leworęcznych. I wiecie co? Dziwny jest. Zapominam, że go mam i nie używam. Trochę go już nawet popsułem. Myszki komputerowej też zwykle nie chce mi się przestawiać na lewą stronę i zamieniać funkcje przyciskom. Przyzwyczaiłem się.

Małe dziecko musi się jednak wszystkiego jakoś nauczyć. Leworęczne ma o wiele trudniej, bo natyka się na absurdalne niespodzianki ze strony prostych przedmiotów codziennego użytku. Nawet leworęczny rodzic nie pamięta już, że z odkręcaniem butelek czy słoików jest jakiś zasadniczy problem. A przecież obsługa tak nieskomplikowanych urządzeń jak nożyczki naprawdę nie jest intuicyjna. Garść porad na ten temat można znaleźć w tekście o leworęcznych dzieciach.

Zanim maluch pójdzie do zerówki, warto zachęcać go do rysowania, pisania i rozmaitych "prac ręcznych". Dzięki temu przygotuje się do wyzwań czekających w klasie. Rodzice nie powinni się irytować niezgrabnością dziecka, a już zmuszanie go do jedzenia czy pisania prawą ręką to straszne Średniowiecze (czytaj: jeszcze kilka pokoleń przed moim w Polsce instytucjonalnie przerabiano leworęczne dzieci na "normalne" - polecam listę problemów psychicznych, do których można w ten sposób doprowadzić).

Jak ustalić, czy dziecko jest leworęczne? Odpowiedź w tym samym artykule.

Czy dzieciństwo bez kiełbasy oznacza poważne choroby? Polecam ciekawy artykuł dla rodziców-wegetarian.

Panuje pogląd, że przerabianie dziecka na siłę na wegetarianina to okropne świństwo. Że to szkodliwe, a w każdym razie - ryzykowne.

Oczywiście najmocniejszym kontrargumentem są np. hinduskie dzieci, ale do takiego argumentu trzeba dokładać mnóstwo dodatkowych argumentów, bo hinduskie dzieci stereotypowo kojarzą się z biedą i niedożywieniem właśnie.

Sam nie wiem, który model jest gorszy - wychudzeni Hindusi, czy otyli Amerykanie. Dowcip polega jednak na tym, że w obu przypadkach to nie mięso jest problemem.

Zatem, wolno robić z własnego dziecka wegetarianina?

Wygląda na to, że wolno, ale pod wieloma warunkami. Trzeba wiedzieć, jak zbilansować dietę, żeby dostarczyć rozwijającemu się organizmowi wszystkiego, czego potrzebuje. Trzeba też konsultować się w tej sprawie z lekarzem. Brzmi sensownie, prawda?

W tekście lista poważnych zagrożeń, czyhających na wegetariańskie dziecko, zestawiona jest z listą chorób, których wegetarianom uniknąć łatwiej.

Zastanawiam się tylko, czy znalezienie pediatry, który będzie tego samego zdania, co pani dietetyczka z artykułu, nie okaże się prawdziwym wyzwaniem dla wegetariańskich rodziców.

Robert Makłowicz ciska gromy na gotowanie specjalnych papek dla dziecka. Zachęca (własnym przykładem i eksperymentami na własnych dzieciach) do karmienia maluchów tym samym, co akurat jedzą rodzice.

Ma to dobre strony, bo jedzenie to zachowania społeczne i wspólne celebrowanie posiłków ma ponoć wielką wartość wychowawczą. Bardzo fajnie opisuje przy tym Makłowicz dziecięcą pasję eksperymentowania - niech pchają łapy w jedzenie w czasie wspólnego gotowania, niech macają mięso, niech próbują trochę pomagać (nawet jeśli pomaganie to nie jest). Sam bardzo ciepło wspominam lepienie pierogów razem z babcią. Moje produkcje były potem przypiekane gdzieś na piecu, wychwalane i ...wyrzucane kurom (nie wiem, czy wyszło im to na zdrowie).

Jednak niepokoi mnie taka radykalna zachęta do karmienia dzieci dorosłymi potrawami bez wyjątku. Dużo soli, smażeniny i innych świństw mogą wypaczyć smak dziecku w równie paskudny sposób, co "obrzydliwie zdrowe" papki.

Makłowiczowi jest łatwo - on zajmuje się kucharzeniem zawodowo i jest w stanie zapewnić swoim dzieciom różnorodność doświadczeń kulinarnych. Więc rzeczywiście można mówić, że synowie Makłowicza wybierali to, co im smakowało.

Obawiam się, że wiele zachęconych przez Makłowicza osób raczej zafunduje dzieciom intensywną indoktrynację z zakresu własnych nawyków żywieniowych. Pizza co drugi dzień, rozgotowany makaron z sosem ze słoika, frytki i cola. I... jedz, bo nie urośniesz.

No pewnie, że tak. Błędy się zdarzają.

Kilka historii ku przestrodze: Czy w szpitalu mogą zamienić nam dziecko?

I morał: lepiej się maleństwu od początku dobrze przyglądać. Tak na wszelki wypadek .

Ale dobrego markera chyba nie ma sensu zabierać na porodówkę. :-)

Ten wpis nie jest skierowany do zwolenników kar cielesnych. Dyskusja z nimi to inna sprawa (a zdaje się, że w naszym kraju sporo osób popiera "tradycję"). Dowcip polega na tym, że nawet przeciwnicy klapsów czasem tracą panowanie nad sobą.

A "czasem" może się przerodzić w "często".

Jak to zrobić, żeby nie uderzyć dziecka, które doskonale radzi sobie z wyprowadzaniem rodziców z równowagi?

Garść ciekawych rad "prosto od psychologa" można znaleźć w artykule Klaps to zawsze porażka dorosłego.

Niby to oczywiste, że przemoc rodzi przemoc, a rodzic wychowuje przede wszystkim własnym przykładem. Ale relacje z dzieckiem potrafią przerodzić się w coś nieznanego i niekontrolowanego. Na zachowania innych dorosłych nie reagujemy zazwyczaj agresją, ale dziecko wprowadza nagle cały arsenał "sztuczek", których nasi znajomi nie stosują od przedszkola.

Klaps wydaje się nagle takim łatwym i oczywistym "argumentem".

Artykuł pokazuje, że również rodzice potrzebują treningu, jeśli nie chcą zafundować potomkom wychowania uświęconego wielowiekową "tradycją".

Polecam bardzo ciekawy artykuł o ukrytej kamerze wycelowanej w nianię.

Podglądać, czy nie podglądać? Czy to legalne? A może niemoralne? W końcu "wszystko dla dobra dziecka", prawda?

Sprawa jest kontrowersyjna, co widać również na forum pod artykułem.

W artykule o sztuce i dzieciach Ewa Kozakiewicz opowiada, jak jej dwuletnia córka została gwiazdą wernisażu w Krzysztoforach.

Artysta na widok spontanicznego demontażu jednego z dzieł zareagował z humorem, wręcz z aprobatą dla dziecięcego zainteresowania i entuzjazmu.

"A mógł zabić..."

Bardzo fajny i smutny tekst o losie małego dziecka w centrum handlowym. Materiał na "Galerianki 2" to to może nie jest, ale przemawia do wyobraźni.

W skrócie: małe dziecko na zakupach łatwo może złapać infekcję, a hałas i natłok bodźców mogą wywołać agresję lub kłopoty z koncentracją.

Na deser autorka ostrzega przed wyrobieniem w maluchu nawyku spędzania wolnego czasu w rojnej i pstrokatej świątyni konsumpcji.

Przesada?

Obawiam się, że nie ma w tym krzty przesady.

Dziecko swoją drogą, ale to przede wszystkim rodzice powinni zrobić co się da, żeby nie narażać rodziny na atak nowego wirusa. Do tej pory nie było potrzeby się szczepić? Teraz już jest.

Najbliższy sezon grypowy może przynieść światu kolejną pandemię. Przeciwko nowemu amerykańskiemu wirusowi nie można się jeszcze zaszczepić, ale szczepionka przeciwko grypie sezonowej poprawia nasze szanse - przekonują eksperci w artykule Anny Bugajskiej Grypa sezonowa potęguje zagrożenie grypą świńską.

Nowa "świńska" grypa to nie jest jakaś superchoroba, która wybije ludzkość. Jest chyba nawet mniej zabójcza od zwykłej grypy sezonowej (która przecież co roku zabija, ale statystycznie oznacza tylko kilka dni w łóżku). Niebezpieczeństwo związane z pandemią polega po prostu na olbrzymich liczbach zachorowań. Gdy zachorują setki milionów, umrze wiele tysięcy.

W dodatku dotychczasowe statystyki zachorowań na nową odmianę grypy pokazują, że starsi ludzie nabrali odporności na tego rodzaju wirusa kilkadziesiąt lat temu. I bardzo dobrze - punkt dla nich.

Problem w tym, że młodsze pokolenia tej odporności nie mają i nie nabędą do chwili wybuchu pandemii (wtedy będzie okazja - rząd uruchomi nowe szczepionki, albo się po prostu zarazimy). Co to oznacza? Gdy zachorują rodzice, małe dzieci będą jeszcze bardziej narażone niż zwykle.

To rodzice przyniosą wirusa do domu. Rodzice też zapewne łatwiej poradzą sobie z chorobą, ale tymczasem maluchy mogą naprawdę walczyć o życie - nie tylko w biednych krajach, również w Europie i w Polsce.