Ten wpis nie jest skierowany do zwolenników kar cielesnych. Dyskusja z nimi to inna sprawa (a zdaje się, że w naszym kraju sporo osób popiera "tradycję"). Dowcip polega na tym, że nawet przeciwnicy klapsów czasem tracą panowanie nad sobą.

A "czasem" może się przerodzić w "często".

Jak to zrobić, żeby nie uderzyć dziecka, które doskonale radzi sobie z wyprowadzaniem rodziców z równowagi?

Garść ciekawych rad "prosto od psychologa" można znaleźć w artykule Klaps to zawsze porażka dorosłego.

Niby to oczywiste, że przemoc rodzi przemoc, a rodzic wychowuje przede wszystkim własnym przykładem. Ale relacje z dzieckiem potrafią przerodzić się w coś nieznanego i niekontrolowanego. Na zachowania innych dorosłych nie reagujemy zazwyczaj agresją, ale dziecko wprowadza nagle cały arsenał "sztuczek", których nasi znajomi nie stosują od przedszkola.

Klaps wydaje się nagle takim łatwym i oczywistym "argumentem".

Artykuł pokazuje, że również rodzice potrzebują treningu, jeśli nie chcą zafundować potomkom wychowania uświęconego wielowiekową "tradycją".