Leworęczni żyją wśród przedmiotów zaprojektowanym dla praworęcznych. Sam jestem mańkutem i już dawno nauczyłem się nie rozmazywać rękawem atramentu w czasie pisania. Ale na dłoni zawsze trochę atramentu czy tuszu zgromadzę. W tym roku dostałem od żony swój pierwszy długopis dla leworęcznych. I wiecie co? Dziwny jest. Zapominam, że go mam i nie używam. Trochę go już nawet popsułem. Myszki komputerowej też zwykle nie chce mi się przestawiać na lewą stronę i zamieniać funkcje przyciskom. Przyzwyczaiłem się.

Małe dziecko musi się jednak wszystkiego jakoś nauczyć. Leworęczne ma o wiele trudniej, bo natyka się na absurdalne niespodzianki ze strony prostych przedmiotów codziennego użytku. Nawet leworęczny rodzic nie pamięta już, że z odkręcaniem butelek czy słoików jest jakiś zasadniczy problem. A przecież obsługa tak nieskomplikowanych urządzeń jak nożyczki naprawdę nie jest intuicyjna. Garść porad na ten temat można znaleźć w tekście o leworęcznych dzieciach.

Zanim maluch pójdzie do zerówki, warto zachęcać go do rysowania, pisania i rozmaitych "prac ręcznych". Dzięki temu przygotuje się do wyzwań czekających w klasie. Rodzice nie powinni się irytować niezgrabnością dziecka, a już zmuszanie go do jedzenia czy pisania prawą ręką to straszne Średniowiecze (czytaj: jeszcze kilka pokoleń przed moim w Polsce instytucjonalnie przerabiano leworęczne dzieci na "normalne" - polecam listę problemów psychicznych, do których można w ten sposób doprowadzić).

Jak ustalić, czy dziecko jest leworęczne? Odpowiedź w tym samym artykule.