Moje przeżycia-dzieci,dom,rodzina-po prostu o wszystkim

Dzisiaj wreszcie kupiłam baterie,no i...nastąpiły pierwsze testy,przez starszego syna,bo najmłodszy bohater nie dałby jeszcze rady...

Siusiam już tylko do nocnika,wpadki zdarzają sie już baaaardzo rzadko, pieluchy zakładamy tylko na noc.Potrafię zawołać,że chcę siusiu,albo sam ściągam majtki i siadam na nocnik.

Wzięłam,właściwie zupełnie przypadkiem udział w konkursie ebobasa dotyczącym zdjęć z przedszkola.W sumie początkowo  nie myślałam o tym,ponieważ mój synek jeszcze nie chodzi do przedszkola.Ale gdy doczytałam,że można wstawić swoje zdjecie,pomyślałam : "mam! mam takowe" i przystąpiłam do działania.Znalazłam takie jedno,co to daje mi radość ,gdy na nie patrzę i z sentymentem wspominam fartuszki...

   Szybko,jak miałam chwilę czasu (urlop i dostęp do kompa) podłączyłam skaner,zeskanowałam fotę i wrzuciłam na ebobasa.

Dałam linki na FB,NK, do mamy (wiernie mi zawsze kibicuje),do znajomych i przyjaciół.Kto chciał i mógł -głosował.Choć wiedziałam,że głosów za dużo nie uzyskam...

Na szczęście pozostawało jeszcze jury i nadzieja ,że to ono doceni moją fotkę.

 

W dniu wyników zajrzałam tu rano,po czym ogarnęłąm dom,spędziłam czas z synkeim,a potem korzystając z ładnej pogody,kursowałam tu i ówdzie,czyli pobiegłam na plotki do sąsiadki.I zapomniałam o wynikach...

Gdy wróciłam w głowie- pojawiło mi się światełko! Było już daleko po 18 gdy...

     Z nadzieją,ale małym przekonaniem zerkałam na listę zwycięzców.

Nie było mnie.

Ale to były wyniki zdjęć z większą ilością głosów.

Szłam dalej...

 

Ups...coś dojrzałam: w pierwszej pozycji wsród nagrodzonych przez jury ...jest ! wygrałam ! o matko!

wielkie hurra! Wygrałam!

do pokoju weszła córka: Ewa ! wygrałam...

co,gdzie ,kiedy? zapytała..

-no,to moje zdjęcie ,na które głosowaliście!

Ojej,jakież zaskoczenie....

normalnie szok..

sms do mamy!

Mama dzwoni: "gdzie to jest? chcę tacie pokazać"

z wielkim przejęciem tłumaczyłam...znalazła...pokazała...

"ty to masz szczęście" -usłaszałam jej słowa.

 

No to teraz czekamy na formularz.Jest,przyszedł.Drukujemy.Na drugi dzień znaczek,koperta,wysyłamy.

A wczoraj: dzwoni mąż i mówi:

-przyszła zabawka z ebobasa. Ale jaka fajna.Jakiś porządny samolot,helikopter...

W domu obejrzałam ze wszystkim  stron.Świetne,to będzie latało.

Trochę "boimy się" go uruchomić.Ale uruchomimy.Tylko baterie kupić muszę i jak tylko uruchomimy,pewnie będzie fajna zabawa.

A narazie -trwało testowanie na sucho.

 

 

To wyznanie usłyszałam wczoraj przy stole wielkanocnym u rodziców.Byłam bardzo mile zaskoczona...

 Tym bardziej,że  usłyszałam je od swojego chrześniaka,Wojtka...

Po tym wyznaniu przytulił mnie i uściskał,ucałował...

Lezka w oku się zakręciła :)

 

Szkoda tylko,że I dzień świąt upłynął pod znakiem kaszlu,kataru i ogólnego złego samopoczucia.

Mimo to,dzień uważam za udany (nie mogło być inaczej).Wróciliśmy wieczorkiem,po czym poszłam grzecznie spać. A dziś się kuruję,by jutro iść do pracy.

 Kilak dni temu synek pokazał się od strony WSZYSTKO NA NIE...no,może prawie na wszystko na nie...

 

Tydzień temu były u nas rekolekcje,pojechałam więc z nim na zakończenie, w niedzielę.,No cóż-dojechaliśmy do koścoła.Podjezdzamy pod kosciół,a on-w płacz.Nie chciał wysiąsc z koszyka...Płącz i krzyk.NIE! przyjechała sąsiadka,dała mu cucu-zadziałało,zeby chociaż wysiaść zkoszyka.Ale co z tego-w kosciele płacz, byliśmy w srodku z pol minuty...albo i nie to.

Wyszlismy...powrót do domu.

Nie ma kościoła,dziecko płakało ,nie chciał ściółka...chociaż wiedzial, ze jedziemy do kościółka...

Potem pojechaliśmy przejechać się po lesie rowerami..."Ściółka nie"-powtarzał...

Po obiedzie pojechaliśmy do rodziny męza. Zajezdzamy,wchodzimy na podwórze,a Kacper -w ryk...Ta sama scena co przed kościołem...

hmmm; na szczescie dziewczyny (KAKA) wzięły go w obroty,i młody się uspokoił, bawił się z nimi.

Ale wczoraj-znowu! Pojechaliśmy tym razem na cmentarz.Wjezdzamy na teren cmentarza,a synek-w płacz.! Podjechałam do pod grób babci i dziadka, a on płacze! Przygrobie spotkaliśmy moich rodziców,nie chciał wysiąść znowu z koszyku,płakał,chciał wracać.Po kilku minutah uspokoił sie,ale chyba bał się czegoś,bo trzymał się kurczowo blisko mnie.Dziadekl wziął  go na chwile ze sobą do samochodu ,to mu uciekł.Na szczęście już nie płakał.

Ale wieczorem przyszła sasiadka.Posiedziałyśmy na podwórzu,po czym wzięłam małego i poszliśmy do niej,na chwilke dosłownie....Ja z nim do furtki...a on -W RYK i NIE! 

ups...

nawet do cioci nie chciał...

Chyba zaczął się typowy bunt dwulatka.Tzn bunt jest,tylk teraz pokazuje to swoje NIE!

na szczęście nie zawsze; bo spać chodzi ładnie i nie marudzi...odpukać...

ciiiii....

Właśnie wróciliśmy z Kacperkiem z rowerowej przejażdżki..

Wzięłam dziś bowiem urlop,żeby pojechać z nim do przedszkola i zapisać synka.W poniedziałek

bowiem zadzwoniła do mnie koleżanka,że jej córka przywiozła kartę zgłoszeniową...

Znaczyło to ,że przedszkole zostaje...

 

Pojechaliśmy więc rowerkiem po 11,i trafiliśmy akurat na obiad.

Pani przedszkolanka dała kartę zgłoszeniową,wypełniłam ją ,a Kacperek przyglądał się jak dzieci jedzą.

W pewnym momencie synek zaczął się rozpinać,chciał zdjąć kurtkę i czapkę.I brał mnie za rękę,żebym z nim weszła na salę.Nie zrobiliśmy jednak tego,bo chyba raczej nie wypadało...

Panie przedszkolanki,znajome mi już z czasów Ewy i Łukasza podpytały,jak starsze dzieci,pogadaliśmy o przyszłości,czy mąż pracuje itd itp.

Powiedziały,że same nie wiedzą co z przedszkolem,czy zostanie jako stowarzyszeniowe czy publiczne.

Powiedziałam,że mnie w sumie wszystko jedno-ABY BYŁO!

Tak czy siak -kartę wypełnioną zostawiłam,więc Kacperek zapisany.Chyba.

Teraz czekamy na rozwój wypadków,co dalej -się okaże.

Najważniejsze ,że zostawiliśmy swój ślad...

Mówię coraz więcej słów,a słowa zaczynam układać w zdania.
Rozumiem co do mnie mama do mnie mówi, rozumiem polecenia,powtarzam słowa.
Na przykład dzisiaj powiedziałem DOM. I KRZAKI. Potrafię powiedzieć " tutaj tututy", "tutaj dom" i wskazać palcem.
Zacząłem też oglądać bajki.Nie potrafię się skupić dłużej niż 2-3 minuty,ale jak nie oglądam i mama (albo tata) wyłączy mi DD (czyt.dvd),to się denerwuję i płaczę.
Lubię się bawić samochodzikami.Jeżdżę nimi po dywanie,albo po takim dywaniku z drogą,torami ,domem itp.