Mamy oko

Przez całe tygodnie żyję sobie spokojnie, przeświadczona że nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć. I, jak się okazuje, tkwię w mylnym błędzie. I to jakim!

Dziś, przeglądając rano Internet, trafiłam na ofertę Cobi - producenta zabawek dla dzieci (moje dziecko ma kilka zestawów klocków, m.in. ze Scooby-Doo i rycerzami spod Grunwaldu). Oferta, można by rzec, okolicznościowa - przed 1 sierpnia Cobi wypuściło zestawy z serii "Small Army" dedykowane Powstaniu Warszawskiemu. Tak! Właśnie tak!

Zestawy przeznaczone dla dzieci 5+, a w nich: powstańcy w hełmach z biało-czerwoną opaską, płonąca kamienica, barykada, żołnierze niemieccy (niektórzy twierdzą, że uśmiechnięci) z karabinami, w wozach opancerzonych. Powstańcy też uzbrojeni, m.in. w butelki z benzyną. Bawimy się!!

Coś tu jest bardzo nie w porządku. Bardzo.

Nie jestem oszalałą pacyfistką. Nie wyrywałam dziecku z rąk pistolecików na wodę, ba - sama kupiłam mu karabin (większe pole rażenia). Do polewania się z kolegami w baseniku, nie gonienia za przechodniami. Nie mam oporów przed kupowaniem abstrakcyjnych czołgów czy samolotów wojskowych, choć na szczęście zapotrzebowanie na tego typu zabawki jest niewielkie.

Powstanie Warszawskie to nie tylko walki na ulicach. Krwawe, nierówne. Bohaterski zryw, o którym musimy pamiętać. Powinniśmy pamiętać.

Musimy pamiętać też o całych rodzinach, zasypanych pod gruzami w piwnicach. Noworodkach, które przychodziły tam na świat tylko po to, by zaraz umrzeć. O ludziach całymi dniami czekającymi na wodę, kawałek chleba i trochę tlenu. O likwidowanych szpitalach polowych. O tych żołnierzach, którzy kanałami przedzierali się, by na końcu wpaść w ręce hitlerowców. O ludziach wywiezionych do obozów. O setkach tysięcy, które straciły domy, bliskich, wszystko co mieli. O mieście, którego już nie ma.

Powstanie Warszawskie zasługuje na pamięć. Powstańcy zasługują na pamięć i szacunek.

To nie jest temat do zabawy, ani w wieku lat pięciu, ani nigdy.

Tragedia w Rybniku, do jakiej doszło w ostatni wtorek, to nie jedyny przypadek pozostawienia dziecka w zamkniętym samochodzie.

Na Śląsku skończyło się śmiercią dziecka, które nie miało żadnych szans na przeżycie w upalny dzień, zamknięte przez ojca na osiem godzin w samochodzie. Ale ratownicy mówią, że dla małego dziecka groźny może być nawet kwadrans czy 10 minut. Podczas takich upałów, jakie teraz nawiedzają Polskę, samochód postawiony w pełnym słońcu rozgrzewa się do 60-70 st. C bardzo szybko.

Wiele osób zadaje sobie pytanie, czy w ogóle można zapomnieć o dziecku?

Można. Życie pędzi, człowiek który jedzie do pracy często głowę ma już zajętą czym innym, rozmowa telefoniczna czy odebrana wiadomość od szefa mogą skierować myśli jeszcze na inny tor. Jeśli dziecko zaśnie po drodze, rodzic – zwłaszcza ten który na co dzień nie odwozi dziecka do przedszkola czy żłobka – może nie pamiętać.

Powinien, pełna zgoda. To, że jednak nie pamięta, to nie jest żadne usprawiedliwienie, tylko stwierdzenie faktu. Tak, rodzicom (opiekunom) zdarza się zapomnieć o dziecku. Można wieszać na nich psy, ale zdecydowanie lepiej działać, by nie zapominali.

Wiedzą o tym w innych krajach, w których od lat prowadzone są kampanie społeczne przypominające rodzicom i opiekunom, że dziecka w samochodzie zostawiać nie można i co robić, by nie dopuścić do zapomnienia.

Można kłaść dokumenty, rzeczy osobiste (marynarkę, sweter, torebkę, portfel) na tylnim siedzeniu obok fotelika.

Można nastawić sobie alarm w telefonie, najlepiej na minutę czy dwie przed planowanym postojem pod przedszkolem czy żłobkiem.

Można oczywiście rozmawiać z dzieckiem czy po prostu mówić do niego.

Można wsadzić sobie za lusterko ramkę dziecka w widocznej ramce.

A jeden z moich znajomych, gdy odwozi dzieci do przedszkola, zawsze melduje żonie, że już są w placówce. Tak się umówili, i nie ma zmiłuj. Każdy sposób jest dobry, żeby nie zapomnieć!

Częścią tych kampanii są również informacje dla tych, którzy zauważą, że w samochodzie jest zamknięte dziecko. Liczą się wtedy minuty. Nie ma co czekać i rozglądać się po parkingu, czy ulicy. Trzeba natychmiast dzwonić na policję lub inne służby ratownicze.

Jeśli widzimy, że z dzieckiem dzieje się coś złego (na przykład wygląda jakby spało albo jest całe mokre) już czekając na przyjazd radiowozu czy karetki powinniśmy zbić szybę w samochodzie (z przodu), wyciągnąć malucha i przeprowadzić akcję ratunkową. Jak?
 

TUTAJ znajdziecie instrukcję.
 

Najważniejsza informacja, z punktu widzenia postronnych świadków: naprawdę - każda sekunda jest ważna.
 

Kolejne dziecko walczy o życie po zjedzeniu trujących grzybów. Czteroletnia dziewczynka trafiła do Centrum Zdrowia Dziecka z województwa opolskiego. Uratować ją może tylko przeszczep, a ponieważ nie wiadomo, kto z rodziny jeszcze jadł trującą zupę grzybową, nie ma szans na przeszczep rodzinny! Tragedia.

Wiara, że znamy się na grzybach jak nikt na świecie, bywa bardzo kosztowna. Każdy może się pomylić, a pomyłka w tym przypadku może kosztować życie.

Można dzieci ochronić przed niebezpieczeństwem (w ich przypadku, często śmiertelnym, bo mały organizm ma mniej możliwości by zwalczyć toksyny). 100 procentowo skuteczny sposób to przestrzeganie zasad, że małym dzieciom (specjaliści mówią, że nawet do 10-12 roku życia) grzybów leśnych się nie podaje. Żadnych, nawet tych najsmaczniejszych. Dlaczego? Grzyby - poza smakiem - nie mają w sobie żadnych wartości odżywczych, są za to bardzo ciężkostrawne, również te najszlachetniejsze. Obciążają niepotrzebnie organizm dziecka.

Grzyby nie są dla dzieci, pamiętajmy o tym!!!

Główny Inspektor Farmaceutyczny 18 lipca wycofał z obrotu na terenie całego kraju jedną serię Euvax B. Jest to szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B (rDNA), zawiesina do wstrzykiwań, 0,5 ml o numerze serii UFA 12001.

Wycofana seria UFA 12001 szczepionki nie spełnia wymagań jakościowych ze względu na niehomogeniczność.

Główny Inspektor Farmaceutyczny wycofał także z obrotu Tripacel - szczepionkę przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi, zawiesina do wstrzykiwań, 05 ml o numerze serii C4007 AK. Powód decyzji jest taki sam - niehomogeniczność produktu.

Niehomogeniczność oznacza, że te konkretne, wycofane serie szczepionek, mogły być zanieczyszczone.

Rodzice dzieci, którym podano szczepionki z tej serii, powinni obserwować swoje dzieci - i być w kontakcie z lekarzem.

Światowa Organizacja Zdrowia w raporcie „Standardy edukacji seksualnej w Europie” zaleca daleko idące zmiany w programach edukacji seksualnej, nie tylko w Polsce. Zdaniem ekspertów, wiedzę na temat seksualności człowieka dziecku powinno się przekazywać już w przedszkolu, w wieku 4-5 lat. Sześciolatek, rekomenduje WHO, powinien mieć wiedzę na temat akceptowalnego seksu.
 

W mediach, zwłaszcza prawicowych, zawrzało. Czy jednak sam pomysł przekazywania dzieciom w przedszkolu podstawowych wiadomości na temat seksualności (nie na temat seksu!) jest zły?
W przedszkolach są czasami organizowane warsztaty poświęcone seksualności dzieci – oczywiście dla rodziców. Zdarzyło mi się uczestniczyć w jednym z takich spotkań. Rozmawialiśmy o tym, jak nazywać części ciała, jak odpowiadać na pytania dziecka związane z jego – i rodziców – seksualnością, jak reagować na dziecięcą masturbację, która u jednych dzieci pojawia się sporadycznie, u innych częściej, ale jednak się pojawia. I, jak wynikało z pytań rodziców, jest problemem – mimo, że należymy do pokolenia trzydziesto, czterdziestolatków, wyedukowanego, otwartego i funkcjonującego w wielkim mieście.
 

Bardzo bliskie jest mi stanowisko tych, którzy mówią, że z dzieckiem o seksualności powinni rozmawiać rodzice. Ale prawda jest taka, że nawet w przedszkolu dzieci są narażone na nieakceptowalne zachowania seksualne. Nie chodzi o naturalne i rozwojowe zabawy „w doktora”. Dopóki obydwie strony się na nie zgadzają, nie ma problemu: to pęd do wiedzy, nie popęd seksualny. Jednak zdarzają się sytuacje – i wystarczy porozmawiać z przedszkolnymi pedagogami, by stracić złudzenia, że sporadycznie – w których jedno z dzieci wciąga inne (zwykle młodsze) w „cielesne” zabawy wbrew ich woli. To już jest nadużycie. Rolą wychowawców (no i przede wszystkim rodziców) jest znalezienie przyczyn takiego zachowania (zwykle jest to symptom problemów dziecka-agresora) i zapobieganie ewentualnej recydywie.

Ale czy w takiej sytuacji nie jest naturalną konsekwencją rozmowa – w przedszkolnej grupie – o tym, że niektóre zachowania są nieakceptowalne? O tym, że intymnych części ciała może dotykać tylko rodzic w określonych sytuacjach, albo lekarz w obecności mamy czy taty? Że dziecko ma prawo powiedzieć „nie” gdy ktokolwiek – np. kolega czy koleżanka, ale również dorosły – chce dotykać jego ciała lub namawia do dotykania? Paradoksalnie – patrząc okiem rodzica – taka rozmowa w środowisku, w którym codziennie ktoś kogoś dotyka czy ogląda – może być dla dziecka bardziej naturalna, niż rozmowy w zaciszu domowym. A dzieci, które taką rozmowę – w domu – mają już za sobą, też w żaden sposób nie ucierpią.
 

Oczywiście, tematyka rozmów z przedszkolakami na temat seksualności musi być mocno okrojona. Do tematów, które na tym etapie rozwoju się pojawiają, bez względu na to, czy rodzicom się to podoba, czy nie. Ale też nikt nie proponuje, z tego co przynajmniej piszą gazety, szerszej tematyki.
 

A wy, co sądzicie na ten temat? Możecie zagłosować w ankiecie na eBobas.pl !

Od września 2014 roku każda dodatkowa godzina ponad podstawę programową ma kosztować złotówkę. Rząd pracuje jeszcze nad ostatecznym kształtem przepisów, ale już wiadomo że obniżenie opłat zostanie przesunięte w czasie. Ale za to – tańsze będą wszystkie godziny, a nie tylko pierwsze dwie dodatkowe.

MEN obiecał już w ubiegłym roku, że od września 2013 roku gminy będą mogły pobierać tylko złotówkę za pierwszą i drugą godzinę pobytu dziecka w przedszkolu ponad podstawę programową (czyli 5 bezpłatnych godzin). Jeśli dziecko zostawałoby w przedszkolu dłużej niż siedem godzin, rodzice za każdą kolejną godzinę płaciliby stawkę, ustaloną przez gminę – dziś opłaty wynoszą nawet ponad 3 złote. Jednak wszystko wskazuje na to, że we wrześniu rodzice przedszkolaków ulgi nie odczują – rząd chce przesunąć obniżenie opłat o rok. Od września 2014 roku wszystkie dodatkowe godziny mają kosztować rodziców złotówkę, zaś gminy dostaną z budżetu kilkaset milionów złotych dotacji, która zrekompensuje im niższe wpływy z opłat.
 

Według minister edukacji takie rozwiązanie będzie znacznie bardziej zrozumiałe i prostsze logistycznie i dla samorządów, i dla rodziców.
 

Pewnie nie wszystkim się to spodoba, zwłaszcza tym którzy od września 2014 roku już nie będą mieć dziecka w przedszkolu i liczyli w tym roku na jakieś oszczędności. Ale to i tak pozytywna wiadomość.

W czwartkowym "Dużym Formacie" Gazety Wyborczej - zapierająca dech historia kobiet, które dopiero po 59 latach dowiedziały się, że są siostrami - bliźniaczkami. Co najdziwniejsze - żyły tuż obok siebie, chodziły do tej samej szkoły (jedna poszła do niej rok później), miały wspólnych znajomych. Prawdę jednak poznały późno, bardzo późno. Warto przeczytać, naprawdę.

Cztery lata temu Sąd Okręgowy w Warszawie przyznał odszkodowanie - 2 miliony złotych do podziału między dwie rodziny - w analogicznej sprawie: w 1984 roku w jednym z warszawskich szpitali doszło do zamiany dzieci, w wyniku której rozdzielone zostały dwie siostry bliźniaczki. Sprawa wyszła na jaw, kiedy dziewczynki miały po siedemnaście lat.

Rzadko bo rzadko, ale historie z zamianami dzieci w szpitalach się zdarzają. Co zrobić, by zminimalizować ryzyko. - Po pierwsze, i najważniejsze: pilnować swojego dziecka! - radzi portal eBobas.pl. Warto zajrzeć do tekstu "Czy w szpitalu mogą zamienić nam dziecko" Nie ma oczywiście powodu, by wpadać w panikę, ale warto i trzeba być czujnym!

Gazeta Wyborcza donosi dziś o zamieszaniu wokół leku na przeziębienie Actifed. Wszystko za sprawą zaniepokojonych rodziców, którzy zaobserwowali, że lek wywołuje u dzieci niepożądane reakcje - senność, ospałość, znużenie, apatię. Lek jest dostępny w aptekach bez recepty, zapisują go również pediatrzy jako środek wspomagający walkę z katarem. Można, według ulotki, stosować go u dzieci starszych, co najmniej siedmioletnich.

Doświadczeni pediatrzy przyznają, że ten lek - jak i inne, które mają w składzie pseudoefedrynę - mogą wywoływać u dzieci rozmaite skutki uboczne. Pseudoefedryna bowiem działa na ośrodkowy układ nerwowy, może powodować senność lub zaburzenia snu. To wszystko jest zresztą napisane w ulotce, dołączonej do leku.

Wielu pediatrów uważa, że leków z pseudoefedryną dzieciom podawać się nie powinno (nie powinni ich również nadużywać dorośli). Wniosek? Uważnie czytajmy skład leków i opis możliwych skutków ubocznych stosowania leku zanim podamy go dziecku (lub sami zażyjemy). A ze zwykłym przeziębieniem lepiej walczyć konwencjonalnymi metodami: dużo płynów (niekoniecznie gorących), czosnek, syrop z cebuli, częste wietrzenie pomieszczeń, lekkostrawna i bogata w witaminy dieta.

Samotnie wychowująca dzieci matka jest winna Urzędowi Skarbowemu 2 tysiące złotych. O godzinie 22.00 policja wkracza do mieszkania, matkę zabiera do aresztu (sąd zmienił karę grzywny na areszt, gdyż kobieta nie miała z czego uregulować zobowiązania). Dzieci – 2 i 6 lat – w piżamach, rozbudzone, w nocy, trafiają do pogotowia opiekuńczego. Tak działa państwo prawa.

Wszystko oczywiście zgodnie z procedurami, a policja nie ma sobie nic do zarzucenia. Więc choć historia wydarzyła się w Opolu , może zdarzyć się wszędzie – bo przecież takie są procedury!
- Dlaczego przyjechaliście późnym wieczorem? – dopytują dziennikarze. Policjanci wyjaśniają, że wtedy najłatwiej jest zastać ludzi w domu i „przeprowadzić czynności”. Dziwne. Przypomina mi się historia sprzed kilku miesięcy, gdy jeden z poszukiwanych listem gończym aferzystów, przez kilka lat mieszkał spokojnie w sąsiednim mieście, a w tym samym czasie dzielnicowy z rejonu „dokonywał rozpoznania” pod adresem, który widniał w sądowych dokumentach. Dokonywał rozpoznania, czyli nieustannie ustalał, że poszukiwany tam nie mieszka. Czy w tym wypadku policja skorzystała z możliwości „dokonania rozpoznania”? Może wówczas policjanci wiedzieliby, że kobieta przebywa w swoim mieszkaniu z dwójką małych dzieci nie tylko w nocy…

Bezduszność funkcjonariuszy powinna zostać ukarana. Rzecznik Praw Dziecka i Rzecznik Praw Obywatelskich powinni zostać przypadkiem tej interwencji policyjnej wręcz zaalarmowani. Powinni sprawdzić, w jaki sposób przyszli stróżowie prawa i ładu publicznego są przygotowywani do wykonywania swoich zadań. Procedury są ważne, bardzo ważne. Ale jeśli abstrahują od zdrowego rozsądku, poczucia sprawiedliwości społecznej, naruszają poczucie ładu społecznego i naruszają poczucie bezpieczeństwa obywateli. Jak można czuć się bezpiecznie, gdy z jednej strony bombardowani jesteśmy informacjami o trwającej lata bezkarności różnego rodzaju i kalibru aferzystów i gangsterów, z drugiej – policja poprawia swoje statystyki skutecznych interwencji kosztem kilkulatków…
Zatrzymana w nocy matka wyszła na wolność – sąsiedzi zebrali pieniądze i wpłacili za nią grzywnę. Ludzki gest, zasługujący na uznanie i szacunek. Zwłaszcza na tle nieludzkiego przywiązania do procedur.