Są dwa serca - ich ciągłe nieustanne bicie zdaje się w dwóch jestestwach jedno tworzyć życie. http://www.blogroku.pl/ebobas,gwgqt,blog.html

Dziś mija 4 miesiąc odkąd jestem na świecie. Wiele od tego czasu się zmieniło, urosłam, potrafię juz chwycić zabawkę i rozmawiam z bliskimi, uśmiecham się głośno i okazuje radość jak dzieje się coś wesołego i radosnego. Moja mama poczęstowała mnie już nowymi smakami i jak na razie, najbardziej lubię śliweczki.

Pije kawę( kiedyś mogła dla mnie nie istnieć, a teraz to poranny rytuał) wstawiam pranie, sciągam pranie, układam, prasuje. Uśmiecham się jak patrzę na moje dziecko, wpadam w gniew, jak coś mi nie wychodzi, ale za chwilę znowu mogę się uśmiechnąc, bo jest ze mną moja kruszynka:) Czasami czuje się zamknięta w tych czterech ścianach i pochłonięta przez te same czynności, taka rutyna dnia codziennego, którą zna każda z nas z autopsji. Jednak kiedy gdzieś się wybieram( zwłaszcza bez dziecka) i nawet jeśli są to zwykłe zakupy to mam poczucie winy, że nie jestem z moją córką...takie błędne koło.Czuje, że chce cos zmienić , zrobić coś dla siebie, ale nie wiem jak i czy starczy mi sił. Trzymam się za słowo;)

Dziś mija rok odkąd zobaczyłam na monitorze bijące serduszko mojej córeczki. To była taka biała, mała, pulsująca plamka, ale dla mnie to był najpiękniejszy obraz na świecie( zwłaszcza ,że przez 2 tygodnie nie było do końca wiadomo, czy na pewno będzie to normalna ciąża- okropny czas strachu)Teraz jest już ze mną , moje kochane brzuszkowe szczęscie. Jest zdrowa i silna i to jest najważniejsze. Od tego pamiętnego dnia minął rok, szalony rok , pełen wyzwań, szczęscia i rozczarowań. Jednak najlepsze jest jeszcze przed nami...

Te kolorowe zabawki tak tu sobie leżą koło mnie, a co tam chwycę jedną z nich...ooo jakie to fajne, bawić się tym czymś brzeczącym i można wsadzić do buzi i spróbować...hihi

Wszystko jest w porządku! MAM ZDROWE NÓŻKI

Była bardzo dobra, bo smakowała inaczej niż mleczko mamy:) Pewnie mama jutro też zrobi mi taką kaszkę, mniam mniam

Miało być pozytwnie, szczęśliwie i miło...ale niestety życie takie różowe jednak nie jest. Wciąz muszę walczyć o każdy udany dzień, a ostatnio coraz mniej jest tych udanych. Zaciskam zęby i idę dalej, bo muszę , bo chcę, bo mam dla kogo żyć i dla kogo się starać. Ta jedna myśl trzyma mnie w moje walce i nie pozwala się poddać. Nie wiem co będzie jutro( czy w końcu coś się ułoży i będzie normalnie) ale na pewno wiem, że kocham i jestem kochana.  Chcę napisać ,że juz jest super, udało się i w ogóle extra- ale nie mogę, jeszcze nie dziś...za dużo tego....