Pije kawę( kiedyś mogła dla mnie nie istnieć, a teraz to poranny rytuał) wstawiam pranie, sciągam pranie, układam, prasuje. Uśmiecham się jak patrzę na moje dziecko, wpadam w gniew, jak coś mi nie wychodzi, ale za chwilę znowu mogę się uśmiechnąc, bo jest ze mną moja kruszynka:) Czasami czuje się zamknięta w tych czterech ścianach i pochłonięta przez te same czynności, taka rutyna dnia codziennego, którą zna każda z nas z autopsji. Jednak kiedy gdzieś się wybieram( zwłaszcza bez dziecka) i nawet jeśli są to zwykłe zakupy to mam poczucie winy, że nie jestem z moją córką...takie błędne koło.Czuje, że chce cos zmienić , zrobić coś dla siebie, ale nie wiem jak i czy starczy mi sił. Trzymam się za słowo;)