,,Dobrze widzi się tylko sercem....."

Dzisiejsze nieśmiałe dziecko, to to, z którego wczoraj się śmialiśmy.

Dzisiejsze okrutne dziecko, to to, które wczoraj biliśmy.

Dzisiejsze dziecko, które oszukuje, to to, w które wczoraj nie wierzyliśmy.

Dzisiejsze zbuntowane dziecko, to to, nad którym się wczoraj znęcaliśmy.

Dzisiejsze zakochane dziecko, to to, które wczoraj pieściliśmy.

Dzisiejsze roztropne dziecko, to to, któremu wczoraj dodawaliśmy otuchy.

Dzisiejsze serdeczne dziecko, to to, któremu wczoraj okazaywaliśmy miłość.

Dzisiejsze mądre dziecko, to to, które wczoraj wychowaliśmy.

Dzisiejsze wyrozumiałe dziecko, to to, któremu wczoraj przebaczyliśmy.

Dzisiejszy człowiek, który żyje miłością i pięknem, to dziecko, które wczoraj żyło radośćią.

— Ronald Russell
 

Zastanawiałam się trochę nad sobą... Nad czym czego dokonałam,a własciwie ile jeszcze przede mną do zrobienia pozostało... Wydawało mi się,że jestem bezbarwna,szara i chyba w tłumie nie zwracam na siebie uwagi. Że mimo młodego wieku zachowuję się bardzo konserwatywnie,zawsze stonowana,grzeczna. I właściwie to.....nie potrafię niczego wielkiego! Nie mam czym zabłysnąć,czym zachwycić,kompletne beztalencie!!! Hmmm... i wtedy właśnie do pokoju wszedł mój ukochany S. Z pachnącą kawą i córeczką na drugiej ręce. Spojrzałam tylko na niego z lekkim uśmiechem...posadził Natalkę na łóżku,zbliżył się do mnie i szepnął: jesteś niezwykła!

Kurcze,czy ja mam na czole wypisane wszystkie swoje myśli? A może przez zapomnienie gadałam sama do siebie?

Jak to?-zapytałam. Jak to niezwykła?      Bo widzisz kochanie-zaczął S.-tylko Ty potrafisz ze mną rozmawiać bez słów...tylko Twoja kawa pachnie i smakuje najlepiej......tylko Twoje dłonie są silne i delikatne zarazem...tylko Ciebie kocham....

Rozpłynęłam się...wiedziałam,że potrafi pięknie mówić,ale do tej pory były to sytuacje bardziej ,,kameralne". A tu kawa,dziecko,stos prania przede mną i........i poczułam się jak na pierwszej randce. Motyle w brzuchu... kurcze! Zaskoczenie....

Uwielbiam słuchać wielkich przemówień S. Tych o piłce nożnej,kiepskim dniu w pracy i użeraniu się z X. Ale te malutkie,najmniejsze i nakrótsze przyprawiają mnie o dygotanie komór. Wiem,że są szczere. Nigdy nie zapomnę naszej pierwszej prawdziwej randki. Powiedział mi wtedy,że jestem jak płatek śniegu...Najpiękniejsze,że do dziś dnia słyszę to zdanie z jego ust. Przy różnych okazjach i zupełnie zwykłego dnia...Czasem czuję się tak,jakbym wygrała los na loterii. Może nie potrafię grać na fortepianie,śpiewać arii ani tańczyć jak zawodowiec. Ale ten człowiek,ten jeden człowiek umie ze mnie wynaturzyć wiele skarbów,o których istnieniu nie miałam pojęcia. Przy nim jestem zadowolona z siebie,jestem pewna siebie,jestem szczęśliwa....

I wiem też,że na pewno zajrzy na tego bloga :) podgląda coraz częściej :) Kocham Cię... :)

Spotkałam się ostatnio ze swoją siostrą. I jak zawsze,po długim czasie bez kontaktu,powróciły wspomnienia. Tym razem te najweselsze,najgłupsze i takie,które na dłuuugo zostaną w naszej pamięci. Tak...przypomniałysmy sobie nasze przeróżne wpadki. A było tego trochę :) Bo i któż ich nie ma?

Chyba do końca życia zapamiętam swoją pierwszą wizytę w uniwersyteckiej bibliotece. O rany! Byłam czerwona i sparaliżowana ze wstydu! Stanęłam w kolejce po wypożeczenie książki. Panowała okropna cisza i tylko co jakiś czas słychać było czyjeś nazwisko i rok studiów. Ja właśnie zaczynałam swoją przygodę na Uniwersytecie. Kiedy nadeszła moja kolej,młoda dziewczyna zapytała mnie o nazwisko. To było proste :) A potem pytanie: który rok? Na to ja bez wahania  i dość głośno : 86!!!!!! I nagle śmiech! Potężny śmiech! Wszyscy pękali! I powtórne pytanie ledwo oddychającej ze śmiechu dziewczyny: który rok studiów? O matko-pomyślałam,niezły początek! Zostałam nazwana wiecznym studentem na roku! :)

No cóż....to nie wszystko...niestety.... Czy zdarzyło Wam się kiedyś staranować drzwi? Mi niestety tak.... Kolejka przed sklepem,nic dziwnego. Wybrałam się z przyjaciółką na małe zakupy do hipermarketu. Nie wzbudziło we mnie żadnych podejrzeń to,że sznur ludzi ciągnie się od wejścia aż na ulicę. Drzwi były obrotowe....tyle,że tego dnia nieco później niż zwykle otwierano sklep. No cóż.... A ja,z wielkim impetem cisnęłam swoim ciałem w te zamknięte jeszcze drzwi! I osunęłam się po nich jak na kreskówce. Oczywiście śmiech! Gigantyczny śmiech zebranych ludzi! Było mi tak głupio,że szybko wzięłam przyjaciółkę za rękę i uciekyśmy. A potem sama się śmiałam cały dzień :)

Pamiętam też,jak zaraz po narodzinach córeczki spanikowałam i zrobiłam z siebie......hmmmm....  Wstałam rano,karmię Natalkę i nagle patrzę:wysypka!!!! Przerażenie! Moje maleństwo ma dopiero miesiąc! Co robić? Szybko ubrałam córcię i pędzimy do lekarza  W kolejce nie czekaliśmy długo. Po wejściu do gabinetu i 2-minutowym wywiadzie pani doktor nakazała rozebrać maleństwo. Rozebrałam.....na ciele ani śladu... Zdziwiona lekarka patrzy na mnie pytającym i nieco zmieszanym wzrokiem. Ja czerwona. Kurcze,pół godziny temu moje dziecko było w czerownych kropeczkach! Przewrażliwiona matka-usłyszałam. Chyba jednak tak..... :)

Fajnie jest powspominać.  Pośmiać się z samego siebie. Myślę,że trzeba zachować dystans i umieć się bawić takimi wpadkami. Każdy je ma,tylko nie każdy potrafi się do nich przyznać. Ja mam ich naprawdę dużo. Może na tym jednak na dziś poprzestanę.

 Tak długo wyczekiwane,upragnione-pierwsze urodziny Natalki!!! Pękam z dumy jak gdyby stało się coś nadzwyczajnego! 

Świętowaliśmy tylko we własnym gronie. A na drugi dzień wybraliśmy się na wycieczkę do skansenu. Natalka mogła np nakarmić zieleninką kozę :)) Upamiętniliśmy wszystko świetnymi zdjęciami-będzie co wspominać :)

Moim zdaniem,te nasze skarby stanowczo za szybko rosną!!

    Powrót do pracy okazał się nie lada wyzwaniem... Szczególnie,jeśli chodzi o prawa i przywileje matki karmiącej. Nawet w najgorszych snach nie myślałam,że co drugi dzień będę musiała jak katarynka powtarzać szefowi,że wobec mnie nie zachowuje się lojalnie. A to nie jest łatwe....

          Pewnie każda z nas-mam-ma takie dni, kiedy z łóżka nawet dźwig nie może nas zwlec a ołowiane powieki za każdym razem tuż po otwarciu niespodziewanie i na przekór wszystkiemu opadają!!! No tak....takie są poranki zapracowanych kobiet! Moje ostatnie tygodnie właśnie tak wyglądają...Pobudka najpóżniej o 5.00 i zaraz potem przemarsz jeszcze ciemnymi uliczkami na przystanek MPK. Najgorzej,że moja podróż do celu trwa aż 40 minut!!!!  W tym czasie potrafię usnąć nawet 3 razy! Porażka! Ale znalazłam świetny sposób na rześki i szczęśliwy poranek :)) odrobina muzyki!!!! Na początek serwuję sobie ,,Kocham Cię życie" :) Rewelacja!!!!!!! To naprawdę działa! Ze słuchawkami na uszach dziarsko podbijam każdy szary poranek :)

       A niedawno odkryłam coś,co za każdym razem sprawia,że na mojej twarzy pojawia się uśmiech:) Dołączam link i polecam-tylko obejrzyjcie to do końca!!!!!  Rozkręca się.....:)

Pozdrawiam wszystkie mamy pracujące na 2 etaty!

Nie damy się zmęczeniu!