Rozmowy na cztery nogi

Siedzimy przy wigilinym stole, prezenty już powyciągane przyszedł czas na barszczyk z pasztecikami. Babcia zrobiła dla wnuków wersję specjalną - samo kruche ciasto, jako że nadzienie pieczarkowe nie jest ich ulubionym. Rafcio już ma i zajada, Kamilka prosi o pasztecika i zastrzega:

- babciu tylko taki bez nadzienia poproszę

na co odzywa się Rafcio z dumą:

- ja też mam takiego beznadziejnego pasztecika :)

Kamila po odrobieniu lekcji nabrała chęci na zrobienie dodatkowych ćwiczeń z angielskiego. Napisałam jej więc wyrazy (nazwy zabawek) po angielsku a ona miała przeczytać i napisać lub narysować co to jest. Trudność polegała na przeczytać bo dalej to już nie kłopot. Czyta po literce, kombinuje, domyśla się - większość rozwiązała. W końcu został jej ostatni wyraz, zapał się zmniejszył. Mówię:

- Kamilka już ostatni wyraz Ci został i świetnie zadanie dodatkowe rozwiązane

- Mama ale ja tego ostatniego wyrazu całkiem nie mogę odgryźć

Po wyjaśnieniu znaczenia słowa odgryźć i zgryźć ustaliłyśmy, że chodziło o rozgryźć :)

Wpis będzie jeden ale w dwóch częściach:

1. Syn - zamówił w trakcie piątkowych zakupów kopytka. W końcu w niedzielę zebrałam się w sobie, zrobione. Wszyscy przychodzą  na obiad. Rafcio zasiada, tata pyta - co Ci podać mięsko, kluski, sałatkę?

- Nie, nie, nie - ja czekam na moje nóżki

- Na co czekasz??!!

- Na moja nóżki

Chwila ciszy przy stole - i nagle refleksja - a na kopytka tak?

- No tak, przecież mówię - odpowida Rafcio z uśmiechem

2. Pora kolacji, dzieci bawią się w najlepsze, babcia zagania i dopytuje kto co chce jeść. Rafcio wybrał serek, Kamilka racuchy.

Babcia pyta - Kamilko a racuchy chcesz na zimno czy na ciepło

- Na zimno, chwilka zastanowienia nie nie raczej na ciepło

odbiega,  z oddali dochodzi okrzyk

- Rafał dawaj mamy jeszcze trochę czasu bo zamówiłam na ciepło :)

Zdarzenie miało miejsce w sierpniu, ale jakoś nie mogłam się zebrać coby napisać. Był pogrzeb mojej babci - Danusi, Rafała i Kamili prababci. Ponieważ dzieci dobrze znały prababcię, dużo czasu z nią spędzały, poszły na pogrzeb poinstruowane dokładnie jak się mają zachowywać. W kościele zachowywali się w zasadzie idealnie.

W drodze z kościoła na cmentarz Rafał zaczął zadawać pytania trudne, na szczęście po cichu w miarę, tak że prawie nikt nie słyszał w stylu dlaczego ten samochód (z trumną) tak wolno jedzie, czemu ksiądz sobie jedzie, a ja muszę iść, itd.

Kondukt doszedł na cmentarz, księdz powiedział swoje, grabarz przystąpił do pracy, pozostałych dwóch coś tam majstrowało przy płycie. Rafcio stał daleko z babcią, poprosił żeby go podniosła i na cały głos zapytał:

- A dlaczego tylko jeden Pan kopie?

Babcia go ucisza, coś tam mu szepcze, a Rafcio swoje

- ale to będzie długo trwało, jak tylko jeden będzie kopał...

Trudno było niektórym żałobnikom zachować powagę, ale pozostali dwaj grabarze przystąpili do pracy.

Piątkowe popołudnie, poszliśmy z Rafciem odebrać Kamilę ze zbiórki zuchowej. Mamy jeszcze chwilę więc weszliśmy do taolety w szkole. Rafał ma się załatwiać ale ciągle jest coś bardziej interesującego, żeby go zmotywować mówię:

- Rafałku pospiesz się, bo mi też się chce siusiu

na co Rafcio rezolutnie

- Mama to trzymaj sobie siusiaka mocno.

Poległam na całej linii...

Kamila przychodzi z czymś co ma być kulkami z plasteliny do poprawy.

Mówię a co nie chciało się rączkami ruszać, żeby zrobić porządne kulki

a Kamilka:

- chciało się, chciało najlepiej jak umiało

A Rafcio pobił kolegów w przedszkolu, siadamy żeby porozmawiać pytam:

- Rafałku dlaczego pobiłeś kolegów?

- Nie kolegów tylko Nikodema

Mhh

- Rafałku to dlaczego pobiłeś Nikodema

- bo zasłużył

I na tym skończyliśmy rozmowę wychowawczą... może następnym razem lepiej mi pójdzie.

Najpierw nie na temat :)

Rafcio wdał się w jakąś aferę w przedszkolu. Pani mówi, że pobił kolegów. Pytam:

- Rafałku dlaczego pobiłeś kolegów.

- Nie kolegów tylko Nikodema.

Nic to, pytam dalej

- ale dlaczego pobiłeś Nikodema?

- bo zasłużył

Niestety nie znalazłam żadnej sensownej odpowiedzi.

I w temacie. Szykuję obiad, Rafał zaprasza do zabawy, mówię zaraz do Ciebie przyjdę tylko wstawię kaszę na obiad, na co syn:

- najperw się zajmij mięskiem

Zapewnilam go że mięsko też będzie :)

Wróciliśmy z przedszkola do domu, dzieci poszły na górę się bawić, słyszę że każde z nich idzie do swojego pokoju i cisza.

Jak spokój i cisza to od razu rodzi się we mnie podejrzenie, że coś jest nie tak. Idę na górę, najpierw do Rafcia bo on zwykle ma głupsze pomysły, ale tym razem spokojnie układał układanki.

Idę więc do Kamili, zaglądam, córka po turecku siedzi na stoliku, oczy ma zamknięte. Wyrwał mi się jakiś okrzyk zdziwienia. Kamilka otwiera oko i mówi:

- Czy w tym domu nawet sobie spokojnie pomedytować nie można??!

Przekomarzam się z dziećmi wymyślając różne dziwne rymy do ich imion. Wymyślamy, wymyślamy Kamilce się znudziło i mówi mama, no co Ty nie wiesz kto ja jestem?

Zanim zdążyłam odpowiedzieć do rozmowy włączył się Rafcio:

- Ty jesteś córka moja kochana - powiada Rafałek.