Rozmowy na cztery nogi

Rafał dalej mówi głównie "po Rafała języku".

A Kamila po naszemu. Zwracam córce uwagę, że coś, już nawet nie pamiętam co źle zrobiła i że proszę, żeby tak więcej nie robiła. Ona mi na to, że to nie ona, to pies, Rafał, cud jakiś sprawił. Ja więc mówię - Kamilko, ale ja widziałam, że to TY.

I cóż słyszę w odpowiedzi - "To było nie patrzeć" :)

Rafcio zaczyna mówić, dużo po swojemu, ale też normalne słowa - mama, tata, nie, tak, ko ko, hau hau itd.

Ale ale powiedział też pierwsze takie prawdziwe długie dorosłe słowo - ja na chłopaka przystało: KÓŁKA wskazując na samochód.

O poranku walczą z Rafciem o granulowaną herbatkę, Rafał chodzi z otwartym pudełkiem, Kamila go goni, on ucieka. Ostrzegam, że jak będą sobie wyrywać herbatka się wysypie. Kamila próbuje prośbą, groźbą, nic. Krzyczy wiem - mamo potrzebne nam mediacje.

Jedziemy do przedszkola, Kamlia zabrała cymbałki, wali w nie i śpiewa, głośniej i głośniej, proszę o ciszej. Chwila ciszy.

- Mamo zaśpiewać Ci piosenkę

- Chętnie, ale nie głośną

- Dobrze, to jest taka cicha piosenka, ona ma tylko głośny rytm - powiada córka i z uśmiechem zaczyna walić w cymbałki jeszcze głośniej niż na początku.

A w Wielką Sobotę za to Kamila zasypia i mówi:

- Mama, przyjdą do mnie dziś potwory

Ja już cała w strachu, że noc nieprzespana będzie, a córka dodaje - "ale to będą same dobre potwory, bo jutro jest Wielkanoc"

Kamila kicha, mówię "Sto lat"

Dosłownie za pół minuty kicha drugi raz, mówię "Dwieście lat"

Na to córka:

- Mama co Ty za bzdury mówisz

Zanim zdążyłam zareagować następuje wyjaśnienie:

- przecież 200 lat to nawet słonie nie żyją

Nie mam pojęcia ile lat żyje słoń, więc nie dyskutowałam.

W związku z aresztem domowym Rafcia Kamila nocowała u babci. Leży już w łóżku, babcia gdzieś koło niej, zasypia i nagle mówi:

- Babcia, a możemy się umówić, że tu z nami śpi duch Rafała.

Wychodzimy rano z domu, ubieramy się, pakujemy, ale jakoś tak powoli nawołuję więc:

- zbieramy się Rafał do żłobka, Kamila do przedszkola, mama do pracy, idziemy

na co Kamilka:

- Mama, no co TY!!! Rafał idzie do klubiku, żłobki są dla Jezusków :)

Rozmawiamy sobie o lodzie, wędkowaniu, przeręblach. Kamilka się dopytuje, dopytuje i pyta:

- Mama, a co jedzą pingwiny

- Ryby

- A czemu?

- Bo lubią

- A co jedzą wędkarze?

Dzieci spierają się o jakieś zabawki. Przybiega Kamila i z pretensją w głosie oznajmia:

- Mamo zaproponowałam Rafałowi kompromis a on nie chce się zgodzić, to nieładnie prawda?

- Prawda, a co mu zaproponowałaś?

- Żeby mi oddał wszystkie zabawki

- Wydaje mi się, że to nie jest kompromis. Kompromis to...

- Wiem mamo wiem, jak on mi wszystkie odda będzie mógł sobie wziąźć inne :)

Kamila się kąpie, ja sprzątam ich zabawki koło umywalki. Wypada mi jedna pełna wody i niestety wszystko wylewa się na mnie i mówię:

- Kurka wodna

na co Kamilka

- Mama ja nie jestem kurka wodna - i po krótkim namyśle dodaje - ja najwyżej mogę być ludziem wodnym :)