Wróciliśmy z przedszkola do domu, dzieci poszły na górę się bawić, słyszę że każde z nich idzie do swojego pokoju i cisza.

Jak spokój i cisza to od razu rodzi się we mnie podejrzenie, że coś jest nie tak. Idę na górę, najpierw do Rafcia bo on zwykle ma głupsze pomysły, ale tym razem spokojnie układał układanki.

Idę więc do Kamili, zaglądam, córka po turecku siedzi na stoliku, oczy ma zamknięte. Wyrwał mi się jakiś okrzyk zdziwienia. Kamilka otwiera oko i mówi:

- Czy w tym domu nawet sobie spokojnie pomedytować nie można??!