Rozmowy na cztery nogi

Kamilka dziś zwraca się do taty - tata zgłaszał zastrzeżenie coby polecenie córki wykonać:

- Nie no kochanie, tak to nie będzie. Co Ty sobie myślisz?

Ciekawe skąd jej się to wzięło???

RAFCIO wszystko zdrabnia i brzmi to tak: Rafałek z żółwiczkiem idą jeść, mój brzuszeczek jest głodny, zjemy ryżyczek. Albo Kamilko twoja czapuńcia.

Siedzę na fotelu i czytam dzieciom książeczki. Oni siedzą na podłodze, ale widać, że tak nie do końca im wygodnie. Rafał wstaje, idzie po swoje krzesełko, z mozołem je wyciąga, ciągnie, stawia koło mnie. Kamila wstaje i siada. Rafał krzyczy:

- Mila nie, nie, to ja

Kamilka patrzy na niego bez zrozumienia i pyta:

- Rafał to Ty nie jesteś dżentelmenem?

 

Czas przygotowań świątecznych, ja w kuchni coś robię dzieci budują coś gdzieś na podłodze w pobliżu, coś im się nie udało, jakieś zamieszanie i Rafcio mówi:

- o Jezu!

na co Kamila:

- Rafał mama mówi "Matko Boska!"

 

Dziś Kamilka zaskakiwała mnie swoją dorosłością co chwila.

Najpierw wychodząc z basenu mówi - mamo, ja dziś byłam w przedszkolu, na sankach, na basenie i na pizzy - to za dużo na mnie jedną :)

Potem mieli z Rafciem pięć gum rozpuszczalnych i nie wiedzieli co zrobić z piątą powiadam, że mają dwie możliwości albo podzielą ją na pół albo dadzą mi. Kamilka po zastanowieniu odpowiada "będziemy tacy mili i Ci ją damy."

A na koniec rozważając co może dostać od Mikołaja, doszła do wniosku, że pewnie chce więcej niż dostanie i nagle pyta "Mamo, a czy ja mogę robić jakieś rzeczy za Ciebie i Ty wtedy dasz mi za to pieniążki? Bo jak chciałabym sobie uzbierać na kolejne klocki Ninjago. Oczywiście radośnie przystałam na propozycję, wszak porządki przedświąteczne przed nami :)

Będzie nie o dzieciach, ale nie mogę się oprzeć. Wchodzę w piątek do babci i dziadka. Dziadek (lat 88) wita mnie w drzwiach słowami:

- dobrze, że jesteś bo babcia (lat 87) wyzywa mnie od tumanów

- a co się stało?

- pasjans w komputerze jej zginął i nie umiemy go znaleźć :)

Muszę przyznać, że czasami ich problemy wprawiają mnie w naprawdę dobry humor :)

Rozmawiam o poranku z dziećmi o zachowaniu, bo jakoś tak nie najlepiej im szło dnia poprzedniego. Kamilka podsumowuje rozmowę - mama wczoraj byliśmy diabełkami, dzisiaj będziemy aniołkami, no może tak nie do końca, ale ale MAMA ja Ci dziś nawet mogę pomagać :)

 

Nie napiszę dziś nic odkrywczego ani śmiesznego, ale coś dla mnie wartego zapamiętania. Kamila mówi dziś do mnie: Mamusiu, jesteś najlepszą mamą na świecie, ze wszystkich mam. Tylko ja i Rafał mamy taką najlepszą mamę :)

Miód na moje serce. To są takie chwile kiedy człowiek widzi wyraźnie sens życia i nawet listopad wydaje się być pięknym miesiącem :)

Tytułem wstępu o sytuacji rodzinnej - mój tata - dziadek Kamili nie żyje, drugi dziadek chwilowo mieszka za granicą.

Kamila idzie z koleżanką przez park, coś tam sobie szczepczą, opowiadają, nagle przybiega i powiada:

- Mama, mama, a czy dziadek przyjedzie na Święto Zmarłych?

- Nie wiem, córeczko.

- No bo do jednego na pewno pójdziemy, ale drugi to mógłby przyjechać, prawda???

I uczciwie powiem że nie wiedziałam co mam powiedzieć, z opresji wybawiła mnie koleżanka Kamilki zmieniając temat.