Stała koło okna, twarz jakby za mgłą, słońce zakrywało jej siwe włosy swoim blaskiem. Oddech miała ciężki i zmęczony, wyraźnie było widać jedynie jej zgarbioną postać. W tle dało się słyszeć: - Nie zwracaj się do mnie tym okropnym imieniem, nie znoszę go… Odpowiedziała cicho : - Czuję się taka samotna…. - A co Twój synuś z synową zapomnieli o matce…. I wtedy nastąpił poranek i ja już wiedziałam kim była staruszka ze snu. To ja sama, za wiele lat….Kiedy zostajesz matką cały świat kręci się wokół dziecka, starasz się i dbasz by niczego mu nie zabrakło. Poświęcasz każdą chwilę, spoglądasz na postępy dziecka, dziękujesz losowi za to, ze dał Ci ten piękny uśmiech i te małe rączki. Całujesz na dobranoc małą główkę z nadzieją, ze zawsze będziecie razem. Nadchodzi jednak dorosłość i okazuje się, że dziecko chcę opuścić gniazdo rodzinne, to bezpieczne miejsce i Ciebie. Zakłada swoją rodzinę i bardzo często przestajesz dla niego istnieć…jak stary dywan, który można już wyrzucić na śmietnik, bo ma już tyle przetartych miejsc na sobie. Każda ta dziura to wspomnienie wspólnych lat dorastania, pierwszych kroków, wycieczek rowerowych, pierwszej dwójki w szkole i pierwszej miłości. Wszystko było nowe, niezwykłe i serce matki cierpiało i kochało razem z nim. Teraz w samotności zaciska zęby i tłumaczy go sama przed sobą, pewnie nie miał dziś czasu, on przecież pracuje i jest taki zajęty…chyba zapomniał, może przyjdzie jutro…..i tak stoi przy oknie z nadzieją w sercu i cichym bólem rozczarowania, gdy on ponownie nie zjawił się u drzwi. Chcemy dla dzieci jak najlepiej, snujemy plany na przyszłość, nie zastanawiając się zupełnie gdzie my znajdziemy się w tej przyszłości….Uczymy szacunku i miłości naszej pociechy, a potem okazuje się jak niewiele zapamiętały. Ileż jest takich historii wokół nas….mam nadzieje, że mój sen nigdy się nie stanie się rzeczywistością….lece powiedzieć mamie…kocham Cię i dziękuje