ALE!ksandra

Kilka dni temu Olcia skończyła 8 miesięcy – jak ten czas szybko leci! Ma już 8 ząbków – 4 na górze i 4 na dole. Siedzi już bardzo ładnie i próbuje sama siadać. Na razie jeszcze nie bardzo wie jak ma się podnieść, ale to tylko kwestia czasu:). Pełza już bardzo sprawnie i bardzo szybko - ba! – ona już nawet nie pełza, ona się po prostu czołga, a jak namierzy „CEL” (czyli np. kapeć lub kable), to gna w jego stronę niemalże z prędkością światła;). Przybija piątkę i sprawia jej to dziką radość. A jak się rozgadała! Mówi: mama, tata, baba, bam, bum. Myślę, że jeszcze nie jest świadoma znaczenia tych słów, ale bardzo miło jest jej posłuchać:].
Eh...ale żeby nie było tak słodko – kilka dni temu wszyscy się rozchorowaliśmy (cała nasza trójka). Maleńką męczy okrutnie kaszel i katarek. Swoją drogą – ile tego wszystkiego może się zmieścić jeszcze w tak małym nosku?!. Trochę mnie to martwi, że dopiero początek okresu "zarazkowego", a Olcia już chora. Mam nadzięję, że to ostatnia jej choroba w tym roku:].
 

            Tydzień temu byliśmy na weselu – tydzień minął jak jeden dzień:]. Ciocia z wujkiem dali radę, chociaż Mała ogłosiła strajk głodowy po naszym wyjściu i nakarmienie jej graniczyło z cudem. Trzeba przyznać - nieźle dała im w kość - ale jakoś po wielu próbach udało się cioci ją troszkę nakarmić i ululać. Do domu wróciliśmy przed pierwszą, a Ola już wtedy słodko spała - jak gdyby nigdy nic się nie stało. Laktator okazał się praktycznie niepotrzebny więc nie miałam z nim żadnych problemów.
             W tym tygodniu byliśmy też z Olą u lekarza – dostała jakiejś wysypki. Na szczęście to raczej nic poważnego – smarujemy przepisaną maścią i schodzi. No i najważniejsze wydarzenie tygodnia: Oleńka przesiadła się z gondoli do spacerówki! Co prawda jeszcze w niej nie siedzi, ale i tak ogląda świat z nowej perspektywy i myślę, że ta perspektywa bardzo jej się podoba. Może widoki zmobilizują ją do nauki siedzenia, bo na razie jej się nie spieszy, ale spokojnie - wszystko w swoim czasie...
Jeszcze za kilka dni  skończy 24 tygodnie czyli 6 miesięcy – jak ten czas szybko leci! Z jednej strony mam wrażenie, że jest na świecie góra 3 miesiące, a z drugiej strony – że jest z nami od zawsze:].
 

        Jutro wybieramy się z mężem na wesele – to pierwsze nasze wyjście odkąd urodziło się nasze Maleństwo, tj. od niemal sześciu miesięcy. Stres niesamowity – Ola zostaje pierwszy raz bez nas na parę godzin – a my bez niej! Ciocia z wujkiem się nią zajmą – myślę, że będzie dobrze, chociaż mała akurat ząbkuję i nie wiem czy nie da im do wiwatu;].
Problem dwa – moje piersi – dwie mleczne bańki:]. Na pewno nie wytrzymam 10 godzin bez odciągnięcia pokarmu, ale jak tu zmieścić laktator do torebki wizytowej?!:]. Jestem skazana na reklamówkę pod pachą?! Ratunku!
 

I już wiadomo skąd problemy ze snem - mamy już pierwszy ząbek – prawą dolna jedynkę! Kolejna już „w drodze”. Mam wrażenie, że Ola dopiero co się urodziła, dopiero co zaczęła przewracać się sama na brzuszek, a tu już ząbki...:]
Ostatnio też przekonałam się, co to takiego ten lęk przed obcymi u niemowlaka. Byłyśmy z maleńką u teściów na weekend no i złożyło się, że był tam też wujek z ciocią, – czyli zdecydowanie za dużo osób, które rzadko Ola widzi. W pierwszy dzień zrobiła mi taką „awarię”, że aż strach – no bo oczywiście wszyscy naraz chcieli ja zobaczyć i coś do niej powiedzieć – w sumie to chyba sama bym się popłakała:). Po kilku atakach paniki Ola zaakceptowała otoczenie – babcia już jej nie przerażała, ciocia okazała się świetną towarzyszką zabaw, a najciekawszy okazał się pies teściów, który umyślnie ją ignorował:].
Poza tym Ola spróbowała już marchewki – smakowała jej, chociaż po pierwszej łyżeczce była nieco zaskoczona smakiem, ale po chwili otwierała szeroko uśmiechniętą buźkę:) - słodkie!
 

Czy są na świecie jacyś młodzi rodzice, którzy nie są ciągle zmęczeni i niewyspani? Wstawanie w nocy po kilka razy jest dość męczące zwłaszcza, gdy nie można tego w żaden sposób odespać. Od rana człowiek chodzi w trybie „zombie” i stąd później ciekawe historie typu kluczyki od samochodu w lodówce lub dwie różne skarpetki. W środku nocy mój mąż zapalił światło żeby przebrać płaczącą Olę i dać mi ją do nakarmienia – jak co noc. Niby nic nadzwyczajnego – problem tylko w tym, że dziecko spało jak zabite;). Gdybym mu tego nie uświadomiła, pewnie wyciągnąłby ją z łóżeczka i obudził. Ja natomiast chciałam dziś dodać sobie majonezu do kawy inki i wstawić czajnik do lodówkii... Nic jednak z tego nie przebije historii naszego znajomego, który opowiadał, że jak co noc wstał żeby przyrządzić mleko modyfikowane dla swojego szkraba – wiadomo trochę to zajmuje. Jakież było jego zdumienie, gdy z butelką w ręku zastał puste łóżeczko! I nagle olśnienie – żona z synkiem wyjechała do teściów...;). Pocieszeniem jest, że za kilka (kilkanaście?!) lat nasze dzieci będą spały dłużej od nas. Chociaż wtedy pewnie będziemy narzekać na to, że tak trudno je dobudzić, aby wstały do szkoły:].

Rozszerzamy dietę naszej Oli – zaczęliśmy od wprowadzania glutenu – czyli od kaszy manny. Kaszka jest na moim odciągniętym mleku –smak znajomy, więc młodej bardzo smakuje – zajada, aż uszy jej się trzęsą. No i kaszkę podajemy łyżeczką – co samo w sobie już jest nowością – to też bardzo jej się podoba. Pierwsze podejście było ciekawe – mała najpierw zaczęła wcinać śliniak, który jej założyłam – bo przecież to też nowość i trzeba „obadać”:), potem przez 5 minut udało mi się zaaplikować jej kilka łyżeczek w sekwencji: nabieram kaszkę na łyżkę - odkładam łyżkę - wyciągam Oli śliniak z ust - nakładam kaszkę na łyżkę - odkładam łyżkę - wyciągam Oli śliniak z ust - nabieram kaszkę na łyżkę i w końcu trafiam do otwartej radośnie buzi. W międzyczasie kaszka wystygła i cała zabawa się skończyła;).

„Poczekaj aż nauczy się chodzić – wtedy to się zacznie!”- podejrzewam, że każda matka niemowlaka skarżąca się innej, nieco bardziej „doświadczonej” matce na to, jak mało ma czasu dla siebie zajmując się dzieckiem, a wyjście na zakupy oraz inne wcześniej prozaiczne czynności są wręcz czasem niemożliwe, słyszała ten komentarz. I wtedy od razu robi się lepiej – no tak na razie to ja mam „szczęście” :). No cóż – nie do końca tak długo się czeka na to „zaczęcie”. Moja czteromiesięczna Ola zrobiła mi wczoraj niespodziankę. Wystarczyło, że na chwilę spuściłam ją z oczu, kiedy leżała na macie edukacyjnej – i wybrała się na mały spacerek (na pleckach odpychając się nóżkami) po pokoju i gdyby nie ława, zapewne powędrowałaby pod samą ścianę;). Złapana przeze mnie na „gorącym uczynku” zrobiła minę niewiniątka mówiącą „No co? Ja tak tylko na spacerek...”. Nie groziło jej na szczęście żadne niebezpieczeństwo, ale możecie sobie wyobrazić moje zdumienie, kiedy wchodząc do pokoju małą zamiast na macie, zobaczyłam kawałek dalej pod ławą. Wtedy zrozumiałam, że tak naprawdę nie muszę czekać, aż zacznie chodzić, żeby mieć więcej „atrakcji” niż dotychczas:)

      Olcia odkryła swoje dłonie! Wcześniej po prostu wpychała je do buźki a teraz ogląda je uważnie z każdej strony, pod różnym kątem robiąc prześmiesznego zeza:-). W rezultacie i tak lądują w ustach, ale najpierw zostają dokładnie obejrzane.
       Mało tego dziś dostaliśmy wspaniały prezent od naszej córeczki w postaci 6,5 godziny nieprzerwanego snu – człowiek od razu lepiej funkcjonuje.