„Poczekaj aż nauczy się chodzić – wtedy to się zacznie!”- podejrzewam, że każda matka niemowlaka skarżąca się innej, nieco bardziej „doświadczonej” matce na to, jak mało ma czasu dla siebie zajmując się dzieckiem, a wyjście na zakupy oraz inne wcześniej prozaiczne czynności są wręcz czasem niemożliwe, słyszała ten komentarz. I wtedy od razu robi się lepiej – no tak na razie to ja mam „szczęście” :). No cóż – nie do końca tak długo się czeka na to „zaczęcie”. Moja czteromiesięczna Ola zrobiła mi wczoraj niespodziankę. Wystarczyło, że na chwilę spuściłam ją z oczu, kiedy leżała na macie edukacyjnej – i wybrała się na mały spacerek (na pleckach odpychając się nóżkami) po pokoju i gdyby nie ława, zapewne powędrowałaby pod samą ścianę;). Złapana przeze mnie na „gorącym uczynku” zrobiła minę niewiniątka mówiącą „No co? Ja tak tylko na spacerek...”. Nie groziło jej na szczęście żadne niebezpieczeństwo, ale możecie sobie wyobrazić moje zdumienie, kiedy wchodząc do pokoju małą zamiast na macie, zobaczyłam kawałek dalej pod ławą. Wtedy zrozumiałam, że tak naprawdę nie muszę czekać, aż zacznie chodzić, żeby mieć więcej „atrakcji” niż dotychczas:)