Mróz od tygodni. Już do znudzenia. Moje pisanie aż zamroził:) Dzieci ciągną na podwórko, po chwili przylatują z powrotem z czerwonymi nosami i policzkami. Starsza woła: Mamo sanki przymarzają do pewnej części ciała. Antek stoi i nie odzywa się. Pytam: Co Antosiu zamarzłeś? A on po chwili: Powiem jak odlodzieję! I nie ma widoków na lepiej. Przestałam chodzić w krótkim rękawku i moje ulubione gołe nogi musiałam odziać we frotowe skarpety-w języku synka-„ocieplacze”. Antek nie chce chodzić w pantoflach, jedynym wyjściem z sytuacji stały się skarpetki z gumowymi spodami. Na szczęście znalazłam taaaki duży numer! Spojrzenie na termometr. O zgrozo, a co będzie w nocy!

A co u mnie? Przeczytałam ostatnio, że zawód nauczyciela osiągnął jedno z najwyższych miejsc w rankingu najbardziej stresujących. I co tu powiedzieć lekarzowi, który mówi: Pani Beato stresu unikać jak ognia. Oj nie jest to proste. Krótko, łatwo i za duże pieniądze to się tylko tym wydaje, co w tym zawodzie nawet godziny nie przepracowali.

Zmarła poetka. Powiem lubiłam jej wiersze. Mają głęboki sens, dopracowane każde słowo i nieskazitelną formę. Szkoda, że Boga w nich odnaleźć nie można. I stąd powiem-za skromny ten pogrzeb.

Zbulwersowana też jestem śmiercią małej Madzi. Taka słodka dziewczynka. Co doprowadza ludzi do takich czynów? Bo jakoś w historię z kocykiem trudno mi do końca uwierzyć!

Zaniedbania w pisaniu nadrobię, obiecuję. I to, że nie piszę nie oznacza, że nie śledzę Waszych spraw i nie czytam blogów. Pozdrowionka dla Was wszystkich:)