Nie mogę nie napisać o czymś,z czego ostatnio jestem dumna.Po prostu muszę.

We wtorek w szkole dzieci odbyły się gminne biegi przełajowe.Moja córka oczywiście wzięła w nich udział.Musiałam tylko wyrazić zgodę.Ale co tam,niech biegnie,prawda? Nie ma w tym nic złego,zwłaszcza,że sport to zdrowie.

Biegi miały być coś koło południa.Dzielą w kategoriach wiekowych,czyli biegną w poszczególnych grupach wg roku urodzenia.W biegach brały udział również dzieci z innych szkół z gminy.

Rano przed wyjściem córka mi tylko zastrzegła: trzymaj kciuki.

No ok,

Godzina 13 z minutami:

Ewa dzwoni.

-Mama zgadnij które zajęłam miejsce...

-Tylko nie mów ,że pierwsze!

A córka na to (widać że brakowało jej tchu ,i była podekscytowana...):

-Tak,mamo-pierwsze! Cieszysz się?

hmmm,czy się cieszę?Ja zaniemówiłam ...

-Gratuluję-powiedziałam...oczywiście,że się cieszę.

Normalnie szok.Pokonała ileś tam dzieci.Zajęła I (słownie :PIERWSZE ) miejsce w swojej grupie wiekowej.

Jestem z niej dumna.Oczywiście dostała medal.

W czwartek pojechali  na zawody do miasta,to zawody powiatowe.Tam zajęła tylko 31 miejsce,ale to i tak nieźle jak na 110 możliwych.

No cóż,czyżby miała zadatki na sportsmenkę?

W sumie...Na pewno jest lepsza ode mnie,bo ja już po kilku metrach tracęoddech i brakuje mi tchu.Szybko się męczę.

Niech biega.Aby tylko chciała.