"Miłości się uczę jak pierwszych kroków..."

Po poł roku znajomości udało sie nam z Adamem stworzyć kruszynkę. Wiemy o tym od niemal 2tygodni. Chyba nie była sytuacjia to wymarzona dla niego. Nie mieszka ze mna, jest młodszy i pewnie jeszcze milion "nie"by sie znalazło.

Ja.Ja dzięki kruszynce która jest we mnie czuje sie najszczęsliwszą, najpełniejsza, najbardziej wartościową osoba na świecie.

Bałam sie reakcji Adama, jednak ta była zaskakująco dobra.Przez ostatnie dwa tygodnie latałam pod sufitem z szczęscia.Do dziś. Dziś Adam stwierdził że...nie chce sie wiązać. Hm...przepraszam, to jak wyobraża sobie bycie Ojcem?