Mój mąż już od ponad 2 tygodni jest w Afganistanie. Jest już w tej głównej bazie, w której będzie do końca misji. Ale wcześniej odwiedził 3 inne bazy, gdzie przechodził jakieś tam szkolenia. Odkąd wyleciał, to żadko się odzywał, bo jakieś tam problemy mieli. Ale łączność z internetem mieli, więc mężulo nam pisał, że doleciał i że wszystko ok. Jak już udało mu się do nas zadzwonić, to była radość! Usłyszeć jego głos po kilku dniach! Dzieci za bardzo nie odczuły na początku braku taty, bo w sumie od początku roku się z nim widziały. Jednak super było, jak przed wylotem jeszcze z nami posiedział prawie miesiąc. Tak czy owak, dzieci czasem pytają się o tatę, albo jak jesteśmy w sklepie i kupuję np. bułki, to zawsze mówią: mamo dla taty też! Ale od kilku dni jest fajnie, bo już może normalnie codziennie dzownić do nas, choć tylko na 4 minuty. A te 4 minuty jakoś tak szybko się kończą!!! Chłopcy czasem jeszcze nie śpią, bo mężulo dzwoni przeważnie wieczorami, nim on idzie spać. A u nich w ogóle to czas jest o 2 czy 2 i pól godziny do przodu niż czas polski. Jak chłopcy nie śpia, a tata dzowni, to oni też oczywiście chcą coś powiedzieć sami tatusiowi, no i czas nam się jakoś tak szybko kończy:). Ale wtedy i mężulo się lepiej czuje, jak usłyszy głosiki synków:). A dziś normalnie nas tato zaskoczył! Przysłał nam pierwsze swoje fotki z Afganistanu. Chłopcy jak zaczarowani siedzieli ze mną przed monitorem komputera i oglądali zdjęcia! Co zdjęcie to palcami pokazywali i krzyczeli TATA!!!  Bardzo ucieszyły nas te fotki i chciałam się z Wami podzielić tak dobrymi wiadomościami:) I wiecie co jeszcze? Bardzo mnie cieszy, jak koledzy z pracy męża dzownią i pytają się: jak tam Rafał? Czy się odzywa często i co tam u niego? I jak ja się czuję, jak dzieci? Miłe z ich strony, bardzo miłe:):):) Od razu lepiej człowiekowi na duszy!