Zapiski bliźniaczej mamy.

 Zaraz, zaraz..... Jakieś dziwne zjawisko wystąpiło u nas w domu.......... Słyszę że nic nie słyszę! Cisza!! Uwielbiam i kocham nasze dziewczyny, ale jakoś tak z utęsknieniem czekam kazdego dnia na ten moment kiedy pójdą spać. Być może ktoś powie, że wyrodna ze mnie matka, ale lubię spokój, od momentu kiedy dzieci stały się "bardziej hałaśliwe". To jest czas tylko dla nas, dla mnie. 

Nie pamiętam dokładnie jak to było, kiedy nie było dzieci. Na pewno było ciszej. Ale z pewnością nie było lepiej. I na pewno nie było weselej. Dziś mamy dużo hałasu, dużo pracy, ale i dużo szczęścia, radości, miłości. Nie wyobrażam sobie żeby było inaczej, choć czasem przydałaby się dodatkowa chwila spokoju :-)

 Kiedy patrzę dziś na nasze dziewczynki to uśmiecham się do siebie. To co było zaraz po ich urodzeniu dawno już za nami. Ten strach o ich zdrowie, życie między szpitalem a domem, w  biegu. Dziś to tylko wspomnienie. Jednak czasami, kiedy patrzę na spoty reklamowe różnych fundacji, kiedy Jurek Owsiak prowadzi kolejny finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, kiedy w sklepach widzę ustawione skarbonki na których widnieje zdjęcie dziecka wraz z opisem jego choroby, myślę, że nasze przeżycia są niczym. Uświadamiam sobie jak wiele szczęścia w życiu mamy, i że są rodzice, których dotknął prawdziwy dramat, i są dzieci, które są naprawdę chore. My mamy szczęście. Prawdziwe szczęście. Nigdy więcej nie odważę się powiedzieć, że jest inaczej. 

Temat na czasie. Zapewne wiele matek ma ten dylemat. Wrócić czy nie wrócić oto jest pytanie.... Myślę i myślę, i niestety nic mądrego jeszcze nie wymyśliłam. Ślubny mówi, że zostać jeszcze w domu, a ja się boję, że jeśli zbyt długo nie będę wracała do pracy, to zwyczajnie nie będzie do czego wracać. Na zastanowienie coraz mniej czasu. A ja ciągle jestem w martwym punkcie.