Rzucił wiatr kilka ziaren przyjaźni i miłości oraz niecierpliwości i buntu i polecialy w świat, szukać miejsca dla siebie....miękka ziemia przyjęła je i zaczęły rosnąć, deszcz łagodnie nawilżał ich spieczone słońcem oblicze, a wiatr ciuchutko szeptał im do snu. Kiedy wreszcie urosło drzewo i wydało owoce to czyjeś ręce rozdzieliły je na dwie połówki i tak znowu nastała samotnośc i długa rozłąka. Aż nadszedł taki dzień, że słońce znowu świeciło mocniej, a wiatru nie było już wcale i znazła miłość swoje przeznaczenie w blasku przyjaźni. Oto tak jesteśmy razem,póki zły wiatr znowu nas nie rozdzieli.