Kochane Mamy!

Apeluję zwłaszcza do tych, których bobasy za nic ale to za nic nie chcą zupy!

Mój synek zupy nie chciał, wzdrygał się po pierwszym kęsie (bez znaczenia był fakt czy to ziemniaczki, marchewka czy inna dynia), po pierwszej łyżeczce wszystko inne niż zupa było ciekawsze. Zupa zatem lądowała na wykłądzinie (machnął rączką), na bluzeczce, na tacce, w dużej ilości rozsmarowywała się na rączkach i buzi, a potem na całej reszcie, która wpadła w rączki, o mamie czyli mnie nie wspomnę ( kto zna przepis na spranie nieszczęsnej marchwii niech da znak-sygnał).

Przechodząc do meritum jeszcze tylko wtrące, ze okolice godziny 13, kiedy to zbliżał się czas karmienia zupką,  był to dla mnie czas stresu i zgryzot ( w końcu zupy jeść musi, nie samym mlekiem człowiek żyje).

Od 3 dni zupy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, są przez mojego synusia konsumowane ! Ba, nawet w całości (czyt, nie więcej niż ok 130-150 g :) - bez szaleństw :) a buzia sama się otwiera (cud, cud!!!:P )Mój przepis, wypracowany podczas wielu zmarnowanych przecierach słoiczkowych w końcu zadziałał. Oto co nastąpiło : do zupki zaczęłam dodawać kleik ryżowy (co by zagęscił nieco tą papkę i owa papka w połowie drogi nie lądowała wszędzie ale nie w buzi.  Ale kluczem do sukcesu (albo mini sukcesu  - w końcu to dopiero 3 dzień) jest dodawanie 1 miarki mleka modyfikowanego, które łagodzi smak zupy. Oprócz tego koniecznie udawaj, że to najsmaczniejsza zupa świata, oblizuj się, mlaskaj, cmokaj i pokazuj swój zachwyt jak tylko radośnie potrafisz. U mnie działa:)

Ot i cała filozofia. Trzeba było tak od razu....:P