Długo oczekiwana wreszcie zawitała w nasze strony. Nie żebym się cieszyła, ale widząc radość w oczach swoich dzieci radość rozpiera również moje serducho. 

Na pewno fajnie by było pozjeżdzać na sankach czy ulepić bałwana, bo w taką pogodę co innego by robić? No właśnie.... Chociażby dostać się do przedszkola. 

Na sanki za wcześnie, bo chodniki co prawda w śniegu, ale w znikomej ilości, a do tego igiełki spadające z nieba. Na upartego by się udało, ale trzeba by było z dobre 30 minut maszerować, a na to czasu nie było. Zapakowałam więc dzieci do ślizgawki (określam tak swój samochód w zimowe dni, bo całkowicie odmawia posłuszeństwa) i pełna dobrej energii ruszyłam. No tak i na tym by się skończyło,bo samochód ruszył, ale nie tam gdzie ja chciałam. Mówię sobie "no dobra, dam ci drugą szansę", niestety już na pierwszej górce trach ciach stoi. Kawałek blachy podnosił mi ciśnienie z minuty na minutę coraz bardziej, a do tego śmiałam się z każdego nieudanego ruchu, bo dzieciom nie bardzo się podobało. Po wielkich trudach i ślizgach dojechaliśmy. Po chorobę mi taki samochód? Po to by patrzeć i podziwiać?

Dojechałam? W końcu tak. Więc o co chodzi? 

Droga powrotna nie była już usłana różami. Sam wyjazd z parkingu dość mocno mnie zirytował, bo wcale nie reagował na pedały - zachciało sie automatu!!!!!!!! No ale dalej jechał, nie można powiedzieć. Jechał do podjazdu. No na upartego podjechał, ale nie zjechał z drogi. Zatrzymał się, bo za ślisko dla niego i wielka dupa stojąca we wjeździe tamuje ruch. Kopa w oponę dostał i wściekła jak nigdy poszłam do domu. W między czasie dobre duszki (czyt.teścowa) podsypały mi trochę piachu pod koła i landara mogła wjechać na swoje miejsce.

Zachciało się zimy....