Jak co wieczór leci pogoda i Nikoś bacznie jej się przysłychuje. W końcu pogodynka oznajmia, że w nocy w naszym regionie może spać śnieg. Nikoś coś pogadał pod nosem i zniknął. Jednakże jakoś to nas nie zmartwiło, bo ciągle było go słychać. Głucha cisza mogłaby oznaczać kłopoty, ale to co się działo do ciszy nie należy.

Po jakiejś dłuższej chwili słyszę wołanie z pokoju. Lenka coś mamrocze w śmiechu, Nikoś jakby troszkę przejęty. Wchodzę i oczom nie wierzę....

Pokój przewrócony do góry nogami. Dzieci poubierane w kombinezony zimowe, wysmarowane grubą wartstwą kremu (nie bardzo wiem jakim cudem znalazł się w ich rękach), rękawiczki nie koniecznie na swoim miejscu, ale też były, a w ręce jabłuszka.

Zdziwiona pytam się co robią, a Nikoś poważnym tonem odpowiada:

"Mamusiu, no jak to co? Idziemy na sanki??"

Złość którą czułam szybko mi przeszła i zaczynam tłumaczyć, że śniegu nie ma i na razie mogą spokojnie iść spać. Na to mój cudowny synek odpowiada

"Ale Mamusiu, to nie na teraz. Pani mówiła, że będzie śnieg, więc jutro jak się obudzimy to już nie będziemy musieli się ubierać i na sankach pojedziemy do przedszkola"

Zaczęłam się śmiać. Wycałowałam te moje mądre główki, rozebrałam i położyłam spać.

Jednakże jak weszłam późnym wieczorem do pokoju na ich rączkach widniały rękawiczki, a obok łóżeczka czekał cały sprzęt bojowy...

Niestety jak to bywa tej "jesieni" śniegu ani nie widać ani nie słychać.....