Stając przed nowym wyzwaniem już od kilku dni nie mogłam zmróżyć oka martwiąc się jak mój pierworodny zniesie rozłąkę z mamą. Dwoiłam się i troiłam, by w jak najlepszy sposób przygotować go do nowej roli, roli przedszkolaka.

Dzisiejsza noc była straszna, co chwilę budziłam się zlana potem, martiwłam sie pierwszym dniem w przedszkolu. Gdybym wiedziała co mnie czeka na pewno spokojnie bym spała.

Mój Nikodemek założył tylko obuwie zmienne i przed panią pomaszerował do klasy. Niemiał czasu nawet się pożegnać, pędził do nowych przygód, nowych przyjaciół. A ja stałam i czułam, że zaczynają mi się szklić oczy, że to ja jestem tym słabszym ogniwem.

Siedzę w domu i odliczam minuty do odebrania mojego synka. Pewnie teraz się świetnie bawi, a ja mam w domu pustkę. Brakuje mi jednego dziecka, szukam go, ale niestety nie znajduję.