Remont mnie wykańcza. Dzieci w przedszkolu, a ja nie wiem w co ręce włożyć. Dosyć mam tego bałaganu i wiecznego narzekania "zrobiłabyś coś z tym".  A co ja sama tu mieszkam???

Wkurzona nawałem pracy rzucam wszystko i wychodzę. To co, że mróz szczypie w nos i uszy. Najważniejsze, by odetchnąć i nabrać dystansu.

Chodzę beztrosko po okolicy wpatrując się w szarobure krajobrazy. W końcu dostrzegam, że jestem już daleko. Wracam. Poskaczę sobie jak mała dziewczynka. Przeciez mi też wolno. Powrotna droga mija mi dość szybko, bo zamiast bezmyślnie stąpać skaczę z nogi na nogę. Z przejeżdżających samochodów uśmiechają się ludzie, machają. Niesamowicie przyjemne jest być zauważoną.

Zatrzymuję się w lesie i zaczynam gonić się z drzewami. Małpie figle mi w głowie. Jednak biegam i podskakuję ocierając się o drzewa. Z jednym nawet tańczę.

Co mi z kosmetyczki czy zakupów?? Paznokcie zaraz się połamią przy przenoszeniu kartonów, ubrania z czasem zostaną rzucone w kąt. A na małpie zaloty mogę sobie pozwolić codziennnie. Bałagan? No cóz, sam się nie posprząta. Trzeba się za niego zabrać.

Wracam więc do domu pełna sił witalnych. Mogłabym teraz przenosić góry. Nawet marudząca sąsiadka nie wytrąci mnie z równowagi. Ogarniam połowę i jestem z siebie dumna. Tak mało mi było potrzeba. Spacer, który był lekiem na całe zło. Spacer, który wyłonił ze mnie małą dziewczynkę. Spacer, który pomógł mi zrozumieć, że i ja mam prawo do odpoczynku i bycia szczęśliwą.