Nie pamiętam z domu przygotowań do świąt. Moze dlatego, ze Wigilia zawsze była u babci i jak tylko zaczynały się ferie świąteczne wsiadałam w autobus i pędziłam do dziadków. Pamiętam zapach kapusty z grochem, którą babcia dzień wcześniej przygotowywała, a jak tylko zniknęła z kuchni wyjadało się ją z garnka... Pamiętam pływające w wannie karpie, które dziadziuś przygotowywał jak tylko szłam spać. Niestety następnego dnia długo nie mogłam pogodzić się z ich zniknieniem... Albo wyczekiwanie na pierwszą gwiazdkę. Przekrzykiwaliśmy się z kuzynostwem, kto pierwszy ją zobaczył...

Chciałabym by moje dzieci też miały takie cudowne wspomnienia. Z niecierpliwością czekały na choinkę, pamiętały zapachy i smaki Świąt.

Ale Święta to nie tylko jedzenie i ozdabianie mieszkania. Chciałabym, by w przyszłości pamiętały również o biednych i głodnych ludziach i zwierzętach. 

Od małego staram się im wbić do główki, ze to co materialne jest oczywiscie wazne, ale nie tak jak to co duchowe. 

Wydaje mi się, że coś w nich wszczepiłam. 

W sobotę Nikoś cały dzień prosił mnie byśmy wycinali. Miałam już dość. W końcu znudzona odłożyłam nożyczki, a moje dziecko przynosi mi spodnie i każe się ubrać. Kurcze, po co? Mój Urwisek chciał przygotować choinkę do ptaszków. Własnoręcznie smarował i układał jedzonka na ptasich bombeczkach, a popołudniu przygotował dla nich (co prawda z dziadkiem) prezent. Karmik - by nie było im zimno i by tez mogły "pocielic sie platkiem".

Chyba mi się udało :)