Ile nerwów mnie to kosztuje. Od wczoraj juz nie śpię, nie mogę znaleźć sobie miejsca, jestem strasznie roskojarzona. Dlaczego? Przeciez to nie pierwszy raz. Widocznie jak zwykle panikuje. Z przejęciem patrzę na zegarek: 8, 9. Wreszcie 10. Idziemy.

W przychodni jak zwykle czarno. Dzieci opatulone w koce mimo wysokiej temperatury. Trochę mnie te obrazki przerazają, ale nie będę się odzywać. Bo po co? Zaraz zostanę zlinczowana i ześlą na mnie jakąś klątwę. Zresztą co się dziwić, ja przyjezdna, one miejscowe. Szeptają i spoglądają na mnie. Mam się tym przejmować? Oj nie, to nie dla mnie :) Dziwne komentarze co do ilości i wieku dzieci. Czy ja komuś w dowód zaglądam?

Wreszcie znajoma twarz. Jest z kim pogadać. Już znudziło mi się patrzenie na moje dzieci, które kładały klocki. Nie zważały na nic. Pięknie się bawiły.

"Nazwisko, imię, proszę na wagę" - nie ma to jak miłe przywitanie, pomyślałam. Bez słowa, bo po co, wykonałam polecenia piguły.

"10,550kg, 80cm. Proszę ubrać dziecko". 

Nie wiem czym ja się bardziej przejmuję ukłuciem czy spotkaniem z tymi wampirami. Mój niewyparzony język by się tu przydał, nie jedna by ucichła, ale czy jest w tm sens??

Jak zwykle wizyta u Pani dr trwała minutę. Widocznie jest specem, że tak szybko osłucha dziecko. Nie moja sprawa. Obserwuję swoje dziecko i wiem, że jest zdrowe.

Ku mojemu zdziwieniu w punkcie szczepień miło i wesoło. Jakiś żarcik, miły tekst. Od razu inaczej. Lena tak się zapatrzyła na Brata bawiącego się z pielęgniarką, ze nie zauważyła, ze jest kłuta. Uffff obyło się i tym razem bez płaczu. Oboje chętnie by tam jeszcze zostali, mimo zmęczenia chętnie by się jeszcze pobawili. Wreszcie mieli z kim i wreszcie ktoś zauwazył, ze oprócz dorosłych szwędających sie po korytarzu są też dzieci, które potrzebują uśmiechu i zauwazenia.