Od jakiegoś czasu jestem obiektem kultu. Stałam się boginią :-) Są mi składane dary i słowa pełne miłości i uwielbienia. Jestem uwieńczana CODZIENNIE na licznych portretach w różnych konwencjach. Na portretach mam włosy w różnych kolorach, nie zawsze zbieżnych z moim właściwym, ale zawsze jestem uśmiechnięta i w sukience. Rozmaślone oczka wodzą za mną, jak krzątam się w kuchni, myję zęby, czytam, śpię. Tłuste łapki przytulają mnie nieustannie. Gorące wyznania miłości padają w wielu, także publicznych, sytuacjach. Dowiaduję się, że jestem najpiękniejsza, mam najśliczniejsze ubrania, kolczyki, korale, czy co tam na siebie założę. Dostrzegana jest każda zmiana w moim wyglądzie i samopoczuciu. Ciągle słyszę: "a moja mama to..., a moja mama tamto...". Bezgraniczne szczęście maluje się na buzi, kiedy można mi towarzyszyć w malowaniu paznokci, obsłudze depilatora ;-), pudrowaniu się. Także wspólne gotowanie przyprawia o dreszcz rozkoszy.

Zawsze w takich chwilach i ja na na powrót staję się dziewczynką, która nie może oderwać wzroku od mamy, która charakterystycznym gestem suszy czerwone paznokcie. Wiecie, tak machając rękami :-)

Tak wiem. To się w pewnym momencie skończy. Będę tą, od której trzeba się uwolnić, zanegować, żeby znaleźć siebie. Pewnie nie unikniemy raf matczyno-córczynego połączenia.

Ale jeszcze nie teraz. Jeszcze mamy kilka lat na bezbrzeżną miłość. Pławię się w niej. Przyjmuję ten strumień fascynacji i wdzięczności. Daję nam czas na wzajemne uczenie się kobiecości i bliskości. Robię "ołtarzyki" z portretów :-)

I dziękuję Wam Dzieci, że mogę tego doświadczać. I dziękuję Ci Mamo, że mogłam to czuć.