Czwartek

Antoś zostaje odprowadzony do przedszkola przez tatusia. Zaraz po akademii dzwonię do męża, bo przecież już nerwy mnie zjadają. Mąż mówi, że synek został bez płaczu, a tata ani całuska na do widzenia nie otrzymał. Uspokajam się nieco, ale wiecie jak to jest, w niedługim czasie znów nachodzą mnie wątpliwości. Gonię do przedszkola, a raczej galopuję. Pewnie mam przerażenie w oczach, bo witająca mnie opiekunka pyta, czy coś się stało? Jak to co się stało, serce matki niepewnością wypełnione potrzebuje ukojenia w widoku synka. I ukojenie nadchodzi. Pani wprowadza mnie do sali i już od progu widzę mojego Antka, w okularach na nosie, naprawiającego koparkę.

-Panie Antoni, pan skończy naprawiać tę koparkę i popatrzy kto przyszedł -żartuje opiekunka.

Synek odwraca się, spogląda na mnie i ze stoickim spokojem wraca do przerwanego zajęcia. Kiedy pani każe mu odłożyć zabawki i pójść z mamą, zaczyna płakać. Ryczy, mija dłuższa chwila, kiedy udaje mu się wydusić przez łzy: -Mamusiu za wcześnie przyszłaś, ja się jeszcze nie wybawiłem!

Pani z uśmiechem pozwala nam pójść pojeździć na autkach. Chwila zabawy i Antoś spokojnie rusza do domku. Jestem w szoku. Tego nie spodziewałabym się w najśmielszych marzeniach. Antoś całą drogę opowiada, o kolegach, zabawkach i placu zabaw. Wszystko kwituje mocnym hasłem: Ale kompociku mi nie dali i chlebka mi do zupy nie wdrobili! Ubaw po pachy.

Piątek

Godzina 6 minut trzydzieści-Antoś otwiera oczy i pierwsze co słyszę : Idziemy do przedszkola? Szybko, bo się spóźnimy! Drogę pokonuje prawie w podskokach, a na pożegnanie mówi do mnie: „Mamo idź dzisiaj po mnie bardzo powoli”. Po zajęciach słyszę pochwały na jego temat, że pięknie je, nie grymasi, słucha poleceń i talerz odnosi pani, bo zlewu w sali nie ma:)

Do wieczora buzia mu się nie zamyka od nadmiaru wrażeń. A ja, mama słucham i serce się moje raduje, bo dzielnego mam przedszkolaka. Mam nadzieję, że tak już pozostanie.