Wtorkowa noc - dzieci wyczerpane basenem zasnęły wcześnie, ja do pracy usiadłam, Skończyłam koło 1-szej w nocy i zapadłam w sen - zasłużony, spokojny, a tu dochodzi do mnie głos - Mama, mama.

Cóż tam, wstaję idę do córki, do toalety chce iść, idziemy, wracamy, buzi, wracam do łóżka. Nawet dobrze nie zdążyłam się położyć jak znowu słyszę Mama, mama - wstaję, idę, pytam uprzejmie Co się dzieje?

- U mnie są potwory!!!

- Gdzie?

- Wszędzie

- I co my teraz zrobimy?

- Zaprzyjaźnimy się z nimi. Patrz jeden jest pod łóżkiem, drugi siedzi na ścianie, trzeci chowa się za szafą. O może w chowanego się z nimi pobawimy?

Radosne rozważania przerwał płacz brata, Zostawiłam córkę z potworami i idę do syna - zgubił żówika przytulankę, znalazłam, podałam, pełnia szczęścia śpi dalej; Wracam do Kamili.

- Dlaczego Rafał płakał?

- Zgubił żółwika

- To potwory mu zabrały, na pewno

- Nie Kamilko wypadł mu z łóżka, chodźmy już spać.

- Dobra, ale Ty śpisz u siebie, a ja z potworami. Ale jakby mnie straszyły to przyjdziesz do mnie?

- Tak córeczko, dobranoc.

I tak potwory straszyły przez kolejne półtorej godziny - ja chodziłam co chwila posłuchać kolejnych uroczych historyjek, aż nie wytrzymałam i się wydarłam. W odpowiedzi usłyszałam:

- Mama wystraszyłaś je i posżły spać, dobranoc.

Rano jak zwykle nie mogłam córki dobudzić. Nie mogę tylko zrozumeić czemu nie straciłam cierpliwości po 15 minutach tej zabawy - byłabym wyspana.