W szkole mojego dziecka panie na świetlicy zapowiedziały, że w tym roku nie będzie Halloween. Dzieci miesiąc będą czekać na kolejną okazję do zabawy, czyli polskie, tradycyjne Andrzejki. Będą wróżby, lanie wosku i przekładanie butów. Tak przynajmniej zeznaje dziecko.

Nie wiem, czy rezygnacja z imprezy dyniowej (taka była w ubiegłym roku) to efekt zmian organizacyjnych (świetlic dla klas 0-III w tym roku jest mnóstwo, i mam wrażenie że panie słabiej ogarniają rzeczywistość niż w rok temu) czy też uznanie, że dynia to ZUO i demon. Tak, tak - w niektórych szkołach katecheci i katechetki wręcz mówią dzieciom, że rodzice którzy pozwalają się dzieciakom przebierać za dynie, grzeszą.

Komu wadzi dynia? Komu wadzi "cukierek albo psikus"? Czy Halloween to "święto szatana", całkowicie sprzeczne i z polską tradycją i z wiarą chrześcijańską?

1 listopada od zawsze jest dla mnie dniem "Wszystkich Świętych". Nigdy nie mówiłam "Święto Zmarłych". 1 listopada rozmawiamy z dzieckiem o śmierci i życiu wiecznym, o duszy i o świętości. O świętych uznanych przez Kościół i o świętych nieznanych, niemniej ważnych. Oczywiście - te rozmowy są na miarę siedmiolatka.

W tych rozmowach nie przeszkadza fakt, że 31 października wyciągam z szafki dyniowy świecznik, z szafy - strój czarodzieja i pozwalam dziecku zapukać do zaprzyjaźnionych sąsiadów i wypowiedzieć magiczną formułkę "cukierek albo psikus".

Nie czuję, żebym otwierała w ten sposób drzwi demonom.

PS. A poza tym - dynia jest zdrowa i pyszna. Piekielnie, można rzec.