Wczoraj była u nas przepiękna pogoda. Tatuś zabrał Antosia na wycieczkę. Pobiegali po łące, byli w gospodarstwie, Antoś „dosiadł” prawdziwego traktora i poszli nad rzekę. Woda przejrzysta, rybki w niej można zobaczyć gołym okiem, a synek sprawdził paluszkiem temperaturę wody. „Zimna”- zawołał. Porzucał trochę kamyczków i miał  w sobie taką dziecięcą, szczerą radość. Dzisiaj zgrywając zdjęcia zapatrzyłam się na jedno z nich. Mój synek, coraz większy, doroślejszy, codziennie zafascynowany nową, nieznaną dotąd sprawą i nurt rzeki. Życie płynie jak woda w rzece. Ilu mądrych ludzi to odkryło, ilu o tym pisało. Moje życie biegnie, życie mojego synka biegnie i jak woda w rzece zmieniają się wydarzenia, następują coraz to nowsze i umykają. Moje myśli podążyły ku faktowi, że za kilkanaście lat mój synek będzie precyzował swoje zainteresowania, będzie wybierał jakąś drogę życiową. Kim zostanie w przyszłości ten mały, rezolutny chłopczyk w kapelusiku? Tego nie wiem. Jednego natomiast jestem pewna. Chciałabym, by był dobrym człowiekiem, by w życiu kierował się miłością do innych ludzi, by zauważał ich potrzeby i by umiał odnajdywać szczęście w drobnych, codziennych radościach. A wtedy nurt mojej rzeki będzie spokojny, będzie mogła płynąć do celu.