coraz bardziej doskwiera mi samotność..brak osoby z którą mogę porozmawiać o tym wszystkim i która zrozumie to co czuje,chęć przytulenia się poczucia bezpieczeństwa ze jest ktoś kto w moich chwilach zwątpienia zastąpi mnie.Wiecie tak naprawdę chętnie wyszłabym z domu,poszła gdzieś do ludzi napiła się piwa,pośmiała..myśle ze brakuje mi w zyciu zycia :) Rozumiecie? mam wrazenie ze wszystko przelewa mi się między palcami,a ja jestem matką ale jestem tez kobietą i nie chce całego zycia spędzić w domu. Nie wiem czy to dobrze ze tak mysle bo z drugiej strony myślę ze to złe rozumowanie,ze ja tak naprawde powinnam siedzieć w tym domu i czekać...sama nie wiem,jestem rozdarta między zyciem a zyciem.....