Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie prawdopodobnie nie zabroni krzyczenia na dzieci, poniżania ich i stosowania innych form przemocy psychicznej. Posłowie koalicji proszą Senat, by wykreślił z uchwalonej przez Sejm ustawy te fragmenty, pozostawiając jedynie zakaz stosowania jakichkolwiek kar cielesnych.

Z jednej strony - rozumiem posłów. Pod przemoc psychiczną można zakwalifikować tak wiele zachowań na linii rodzice-dziecko, że nie sposób nawet wyobrazić sobie katalogu takich kar. Czy odebranie dziecku kieszonkowego, lub zabronienie mu widywania się z nieakceptowanym przez rodziców kolegą jest formą przemocy psychicznej? Niejeden psycholog odpowie, że tak.

Zgadzam się, że nie można uchwalać prawa tylko w celach edukacyjnych, zaś relacje wewnątrz rodziny powinny kształtować się na innych podstawach, niż przepisy prawa. Co więcej - jeśli ten kompromis sprawi, że przeciwnicy ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie odstąpią od kwestionowania zasadności zakazu bicia dzieci - ocenię go jako duży sukces.

Jednak dziś jest mi po prostu smutno. Uderzyć dziecka nie można, ale zwyzywać - tak? Klaps będzie zakazany, ale rodzice ograniczający wychowanie do publicznie formułowanych stwierdzeń "do niczego się nie nadajesz, nic z ciebie nie będzie" będą mogli żyć w niezakłóconym spokoju, że spełnili swoje rodzicielskie zadanie wzorcowo?

Ustawowy zakaz poniżania dzieci dawał szansę, na zburzenie tego spokoju.