Ponad tydzień temu Wiktoria skończyła trzy miesiące. Zawsze, gdy mija kolejny miesiąc jej życia to robię sobie takie podsumowanie. Patrzę z perspektywy czasu na to jak on minął czy szybko czy powoli, ile Wiktoria się nauczyła za ten czas itd. Zwykle nie mogę wyjść z podziwu dla jej umiejętności. W zasadzie to nie chodzi tylko o to co Ona potrafi. Bardziej myślę kategoriami jak skomplikowany jest umysł człowieka i jak to niewiarygodne, że taki mały czlowiek potrafi tak wiele. Jak szybko się uczy, jak szybko rowzija się jego organizm. Jeszcze niedawno przecież tylko leżała, jadała i spała. A dziś? Dziś się uśmiecha, gdy mnie widzi, bierze do rączek to co się jej podaje, potrafi niemal godzinami gaworzyć i "rozmawiać" ze mną czy z tatą, stroi minki. Poznaje świat patrząc i smakując, bo teraz wszystko ląduje w buzi. Okazuje sie, że mamy podobne smaki. Obydwie z przekąsek lubimy paluszki. Ja delikatesowe lub z makiem a Ona swoje ;)

Każdego dnia rano pochylając sie nad łóżeczkiem mówię Małej z uśmiechem "dzień dobry" a Ona odwzajemnia ten uśmiech i wtedy wiem, że choćby co się działo to dzień będzie dobry. Będzie bo moja Córeczka jest zdrowa, szczęśliwa i jest słońcem mojego życia. Ten słodki uśmiech wynagradza wszystkie trudy, nocne karmienie, przebyte kilometry na spacerach, bolące nogi i td

Gdy na nią patrzę to wiem, że mój instynkt macierzyński jest większy niż samozachowawczy ;) i choć Ona taka maleńka to ja już myślę, że chciałabym aby miała barciszka lub siostrzyczkę. Jednak z tym troochę poczekam ;) niech się Wiktoria nami nacieszy i my nacieszmy się choć trochę Wiktorią.