Ja powoli tracę wiarę w ludzi...ale nie będę o tym pisała, za bardzo bolało. Tyle co weszłam w II trymestr i mega się cieszyłam że zagrożenia wczesnej ciąży się skończyły, to na własne życzenie - wchodzenie tam gdzie nie powinnam i pisanie prawdy przypłaciłam ostrym stresem... Skończyło się to pobytem na okropnym oddziale ginekologii, nocce w unieruchomionym stanie leżenia pod KTG, na izbie przyjęć. O ile KTG było znośne to dzień na ginekologii okropny. Nie zdawałam sobie sprawy z ogromu kobiet roniących :( Przepłakałam kilkanaście godzin, aż łzy mi się skończyły, była ze mną sympatyczna i bardzo pomocna Pani psycholog, ale i tak ani widoku ani przeżyć chyba nie zapomnę. Strach o dalsze życie prenatalne mojego malucha sięgał zenitu, do tego te zrozpaczone kobiety, a ja obok nich... Ich wzrok skupiony na mnie, coś nie do opisania :( Po aplikacji kroplówek i środków uspokajających troszkę się wyciszyłam, ale pewnie też dlatego że maluszek zaczynał być bezpieczniejszy. Kiedy podawali leki uspokajające trochę spanikowałam no bo jak w ciąży ?? Wypytałam co to za leki poprosiłam o konsultacje bo benzodiazepina ma szerokie spectrum i trochę wystraszyłam. Pan mnie uspokoił że doraźnie nie robią szkody i że jestem już w II trymestrze więc wielkiego ryzyka nie ma. Byle nie pozostawać na „prochach”. Bo mogą prowadzić do rozszczepu podniebienia, czy uzależnienia malucha. Po południe z KTG ale mogłam już zmieniać pozycje z boku na bok :) Pan doktor powiedział że w sumie zrobili co się dało reszta należy do mnie o ile zastosuje się do spokojniejszego trybu życia i nie będę popadać w ostre stany Emocjonalne to mamy szanse przejść resztę ciąży, nie obędzie się bez leków i ciut częstszych wizyt u prowadzącego :) Więc postanowione wracamy do domu, z bardzoooo przejętym tatusiem, który chciał na mnie krzyczeć, ale chyba się bał :) Zamieniając krzyk na cichutką spokojną prośbę o nie zaglądanie do komputera, co w moim przypadku jest nie realne :) Obiecałam tylko że nie będę się denerwować i wdawać w dyskusje prowadzące do nikąd :)