Dziś tak sobie siedzę i wspminam swój poród, gdyż to dziś mija rok od tamtych wydarzeń......

A mianowicie bya to końcówka 39 tygodnia ciąży, termin miałam ustalony na 10 lutego. Nic nie wskazywało na to, że urodzę wcześniej choć juz miałam dość tej ciąży i marzłam tylko by juz ją zakończyć i tulić swojego synka. Dnia 1 lutego 2009 (niedziela) pojechaliśmy z mężem na obiad do teściów, posiedzieliśmy sobie u nich az do wieczora. Każdy mi mówił, że mam bardzo wielki brzuch i widać, ze się obniżył - też to zauważyłam bo lepiej mi się oddychało. Kiedy już wróciliśmy do domu to jeszcze  obejrzeliśmy z mężem jakieś 2 filmy na komputerze. Gdzieś koło godziny 23 zaczął mnie dziwnie pobolewać brzuch i zaczełam się źle czuć. Potem zaczełam mieć co kilka minut skurcze, które mnie bardzo bolały (miałam i mam @ bezbolesne, więc nigdy nie miałam doczynienia z takim bólem). Poszłam do łazienki i tam zobaczyłam, ze mam na wkładce coś galaretowatego lekko podbariwonego krwią. Przestraszyłam się co nie miara i jednocześnie miałam świadomość, że to już się zaczeło. Mąż mnie cały czas uspokajał i zaproponował, żebym się trochę zdrzemneła, a jak skurcze będą bardziej regularne to pojedziemy wtedy do szpitala. Fakt położyłam się do łóżka, ale ból nie pozwalał mi zasnąć, więc wstałam i wziełam prysznic i przygotowałam wszystko do wyjazdu. Około godziny 3 nad ranem w moim mniemaniu skurcze zrobiły się regularne co 7-8 minut więc pojechaliśmy do szpitala.

Nie mogłam wysiedzieć w tym samochodzie, a droga z izby przyjęć na oddział położniczy zajeła mi wieki. W czasie skurczu przystawałam, by tak nie bolało. Na odziele kazano mi iść do łazienki sie przebrać i potem połozono na łóżko porodowe i podłaczono KTG. Miałam leżeć w miarę nieruchomo - co powodowało większy ból podczas skurczu. Położna powypełniała masę papierków, w międzyczasie mnie zbadała i okazało się, że rozwarcie jest tylko na 2 palce. Potem zobaczyła zapis KTG i stwierdziła, że skurcze tam zapisane wogóle nie wskazują na porodowe i dziwiła się, że mnie tak bardzo boli. Miałam wrażenie,  że sobie myśli że ja symuluję. Potem odłączyła mi jeden czujnik i zostawiła ten tylko od tętna. Kazała mi się zdrzemnąć - bo mój poród jeszcze potrwa. Nie pamiętam czy wtedy zasnełam czy nie, mąż był cały czas ze mną i mnie wspierał. Rano o 7 przyszła nowa zmiana i inna położna mnie zbadała i powiedziała, że porodu z takiego zapisu KTG narazie nie będzie. Że jestem pierworódką i tak niektóre mają, że jak dochodzi do rozwierania szyjki macicy to strasznie boli. Że te moje skurcze mogą ustać (mam jeszcze czas do terminu) lub rozwiną się i zaczniemy rodzić. Męża odesłała do domu a mnie z porodówki kazała iść do sali przedporodowej (był poniedziałek rano).

Potem koło godziny 10 był obchód i znów mnie zbadano - rozwarcie takie samo, cały czas miałam średnio co 10 minut bolesne skurcze, starałam się o nich nie myśleć, nie myśleć o tym, że mnie boli. Cały czas chodziłam po korytarzu - to mi pomagało. W toalecie po badaniu wyleciał mi czop (dużo galaretowatej mazi). Po południu odwiedził mnie mąż i powiedziałam mu, że wszyscy z personelu twierdzą, że jeszcze nie będę rodzić. Na wieczornym obchodzie stwierdzono to samo, więc mąż pojechał do domu. Z dziewczynami z sali pogladaliśmy trochę telewizji i koło godziny 19-20 do skurczy macicy doszły bóle krzyżowe. W czasie skurczu masoowałam sobie plecy, żeby tak nie bolało - na łóżku nie mogłam uleżeć więc wyszłam koło 22 na korytarz. Tam mnie zobaczyła inna położna i pyta się jak się czuję? A ja, że boli mnie coraz bardziej, więc wzieła mnie na porodówkę i tam po badaniu okazało się, ze rozwarcie mam juz na 4 palce. Kazała mi przynieść swoje najpotrzebniejsze rzeczy i pościel. Podłączyła KTG i dała piłkę. Poskakałam jakieś pół godzinki na tej piłce i znowu mnie zbadała - miałam pełne rozwarcie. W międzyczasie wysłałam smsa mężowi, że jednak jestem na porodówce - nie myślałam, że przyjedzie. Potem położna kazała mi chodzić bo moje skurcze nie były częste i silne, żeby je wzmocnić. Aż tu patrze Robert w drzwiach sali - ucieszyłam się bardzo. Pomógł mi - w czasie skurczu masował plecy. Ale nadal skurcze się nie wzmocniły - podano mi oksytocynę. Niby troszkę to przyspieszyło i zaczeły się bóle parte - myślałam, że szybko urodzę, ale tak się nie stało.....

Synek źle wstawił się do kanału rodnego, parłam prawie 2 godziny. W międzyczasie kazano mi się kłaść, kucać, wstawać..... A ja już nie miałam na nic siły, krocze mnie bolało od tego parcia, miałam mroczki przed oczami, widziałam jak za mgłą. W międzyczasie zbadano mi ciśnienie było bardzo wysokie (w ciąży leczyłam się na nadciśnienie), no i małemy tętno w penej chwili zaczeło spadać. Położna zadzwoniła po jedną lekarkę dr Kerasińska - ta zobaczyła tylko i nic. Potem przyszła dr Bartoszewicz kazała mi kucnąć i wstać, potem zbadała i powiedziała, że nic z tego nie będzie. Trzeba ciąć - bo sama nie urodzę!!!

Jak ja wtedy się wystraszyłam, poród przez cc nie brałam wogóle pod uwagę. Ale chciałam mieć to za sobą - byłam taka wymęczona i bałam się o zdrowie synka. Szybko podpisałam dokumenty, dano mi lek na to żeby skurcze ustały, założono cewnik i przygotowano do operacji. Ciężko mi było siąć bo mnie krocze bolało i bałam się wkucia w kręgosłup - ale nie potrzebnie. Po chwili od pasa w dół nic nie czułam, widziałam tylko cienie lekarzy za kotarą jak majstrują coś przy moim brzuchu. Czułam jak małego mi wyjmują z brzucha (taki bezbolesne wyszarpywanie). Pokazali mi jego twarzyczke i zabrali.

Mnie pozszywali i przełożyli na łóżko szpitalne. Wogóle nie czułam nóg, myślałam żeby nimi poruszyć, ale nie mogłam. Byłam jak sparaliżowana - teraz wiem jak się czują tacy ludzie. Po jakiś 4 godzinach znieczulenie przestało działać i zaczełam czuć ból, ale już nie taki jak podczas skurczy.

Synka przyniesiono mi po jakiś 2 godzinach od momentu przewiezienia do sali pooperacyjnej. Przystawiono do cyca i już od tamtej pory był cały czas ze mną. Nie mogłam dokładnie zobaczyć jego twarzyczki bo nie mogłam się ruszać, ale czułam jego bliskość i to jak ssał pierś.

Do domu wypuszczono nas w 4 dobie, rana dobrze się goiła i ja szybko wracałam do formy.....

Dziś od tamtych chwil minął już rok, a ja pamiętam to tak jakby było to wczoraj. Ciekawa jestem czy za parę lat swój pierwszy, ciężki, długi (ponad 24h) pród będę pamiętać nadal tak samo......