Wróciliśmy z wakacji.

 Chociaż tak bardzo brakuje nam czasu tylko dla siebie, pojechaliśmy w trójkę, z synkiem. Nie miałam nawet cienia wątpliwości, że musi byc razem z nami. Nie mogłabym go zostawić, jeszcze nie.

 Było super, świetnie dawał sobie sobie radę i w podróży, i w każdym nowym miejscu, które zwiedzaliśmy i pod namiotem. Dzięki niemu mieliśmy zaraz wszędzie masę znajomych, bo od razu się ze wszystkimi zapoznawał. Zupełnie bez oporów :)

 Poznaliśmy między innymi parę młodych rodziców, którzy na wakacje nie zabierają swojej córeczki. Nie była z nimi ani teraz, ani w poprzednie wakacje, kiedy miała tylko pół roku...

 Patrzyłam na mamę nieobecnej dziewczynki. Była ciepła, serdeczna, bawiła się z naszym Filipem, dzięki czemu mogliśmy trochę od niego odpocząć. Nie mogłam pojąć czemu nie ma z nimi ich córeczki. Wspominali, że dużo pracują, że nie mają czasu ani dla siebie, ani dla małej, ale że jest pod dobrą opieką babci. W wakacje też.

 Wspominali, że rok temu, kiedy wrócili, mała była na nich obrażona, nie cieszyła się z ich powrotu, nie chciała się przywitać.

 No właśnie. Bo dla tak małego dziecka, wyjazd mamy jest równoznaczny z opuszczeniem dziecka. Ono nie rozumie, że mamy nie będzie tylko jakiś czas. Nie ma poczucia czasu, dla dziecka to wieczność. Nie wie, czy mama kiedykolwiek wróci, nie rozumie co się stało. Dla malucha to jest straszne.

 Nie zostawiajmy swoich dzieci, jeśli nie musimy. Dopóki nie będą rozumieć i wiedzieć na pewno, że wrócimy.