od kiedy poznawałam mojego męża a teraz tate naszych cudownych córeczek, wiedziałam że ON chce 3 dzieci - myślałam z początku hmm... ja od małej dziewczynki chciałam 2+2, no a 3...

Kiedy urodziła sie nasze PIERWSZA córeczka - cud na który czekałam całe życie - spełnienie, wielki prezent, przekonałam się o co chodzi mojej połówce.

Nie moglismy doczekać się naszej drugiej pociechy - Pan Bóg wysłuchał mojej prośby ;)))) Maja jest cudna, kochana i zupełnie różna od Zosi. Mamy teraz mniej czasu, ale w tym szaleństwie jest metoda;))) Są dni i chwile że stanełabym obok siębie, wyszła z domu w siną dal. Naszczeście tak żadko że nie pamietam kiedy zdarzyło się to ostatni raz.. 

Kocham to co robie czyli wychowuje moje skarby, no i znów głosno myślimy o maluszku.. Jeszcze poki pojawiła się Zosia myśłałam by adoptować  mała istotkę która zasługuje na dom i rodziców. Ciąża to piękny czas, cudny i niepowtarzalny. Kiedy nosiłam Zosie pod sercem - czas stawał w miejscu - rzeczy pilne nie były już tak wazne.. Z Mają czas śmigał, wszystko działo się bardzo szybko, mniej czasu było na rozkoszowanie się ciążą, bo u boku była Zosia która sporo tego pieknego czasu pochłaniała. Pewnei III ciąża byłaby na wariackich papierach, do tego anesteziolog powiedział o komplikacjach - więc mąż boi się trzeciego porodu i stąd myśl o adopcji..

Dać prawdziwy ciepły dom dziecku które nie ze swojej winy zostało pokrzywdzone przez los - a przecież miało ciepłe dobre serduszko...

Mam 2 śliczne, zdrowe, mądre córeczki - czy w XXI w będziemy w stanie dać ciepły dom dla 3 malca, które na to czeka...?