Wiecie,ten wpis pewnie nie powinien się tu pojawiać. Wsród wszystklich szczęśliwych mniej lub więcej wpisów ten jest zupełnie nie na miejscu...ale pisze,bo akurat o tym myslę,akurat to chce napisać.

Czasami,a nawet za czesto powraca do mnie pewien obraz...zdjęcie które kiedyś znalazłam szperając w poszukiwaniu informacji na internecie. Obraz przedstawiajacy rząd ludzi a wsród nich matke z dwójka dzieci.Jedno malusie na raczkach,drugie starsze trzymajace mamusie za raczkę. I wszystko byłoby dobrze gdyby nie to,że w bliskiej(zbyt bliskiej) odległości stała ..komora gazowa. Tak, to zdjęcie z obozu... Z czasów gdy właściwie zycie ludzkie nie miało dla niektórych prawa egzystowania.Nasuwaja się myśli ... czarne i smutne... Co czuła ta matka i te dzieci??? Jak ja bym się zachowała.. Nawet nie potrafię się postawic w takiej sytuacji,niewiem jak mogłabym ochronic moje dzieci przed tym co wtedy było przecież na porzadku dziennym.Walka o to by Dzieci mogły przeżyć.Patrze na moje dziewczyny i coraz bardziej zal mi tych malutkich istnień,które musiały wtedy zginąć. Słysze płacz dzieci w wagonach bydlęcych,słysze płacz dzieci czekajacych na smierć. Jak mogło do tego dojść. Bywało,że w mojej głowie przewijały się myśli,że pan Bóg wtedy tego nie widział,no bo jak mógł pozwolic na to by dzieci-niewinne,dobre mogły ginać..Mówia,że nic nie dzieje się bez przyczyny,że zawsze z tego co się stało trzeba czerpać naukę...Ale jaka nauke ludzie wzieli z tego co się stało??? Wojny sa nadal,dzieci wciąz giną, zostaja sierotami w imie tak czy inaczej pojmowanej wolności... Przerazajace...Porazajace...

Hmm,moim zadaniem jest pamiętac o tym co się stało, modlic by juz się nie stało.

I uczyć moich dziewczyn,że jedynym prawdziwym szczęściem w tym życiu jest życie właśnie- ale zycie w miłości i dobroci.Szacunku do drugiej osoby,do świata...