Leonka

Moje sloneczko ma juz 18dni;-))) przez ten czas tak bardzo sie zmienila.to niewiarygodne,ale jak patrze na jej zdjecia zaraz po porodzie i te zrobione w ciau kilku ostatnich dni, to tak jakbym patrzyla na dwoje roznych dzieci. Powoli przyzwyczajamy sie do siebie nawzajem, jestem przeszczesliwa ze Nataszka w zgielku rozmow potrafi wylapac moj glos.Uwielbiam na nia patrzec,przytulac ja.Slowem najchetniej non stop nosilabym ja na rekach.No i czasem pojawia sie we mnie takie irracjonalne uczucie zazdrosci, kiedy ktos inny bierze ja na rece a ona jak zaczarowana patrzy na ta osobe.Matczyny egoizm???Byc moze.Przeciez przez 9m-cy mialam ja tylko dla siebie. Dzien mija podobny do dnia ale mi to nie przeszkadza,nawet niewyspanie i zmeczenie nie jest takie dokuczliwe kiedy mam moja kruszynke obok siebie.

uff, i tak zgodnie z przeiwdywaniami mojego lekarza 4.11 o 12.05 zostalam mama;-))) ale pokolei.w srode rano wlaczylo mi sie adhd-mowia ze niektore kobiety przed porodem tak maja.od rana latalam jak nakrecona-sprzatalam,gotowalam, pralam,robilam zakupy.jeszcze wieczorem bylismy u kuzyna meza dac laptopa do naprawy bo nam szwagier piwem zalal;-// wieczorem zjadlam kolacje-kielbase i posiclam paczkiem;-))lol.do polnocy ogladalam tv i polozylam sie spac.o 3 w nocy zachcialo mi sie siku.no i jak se wstalam z lozka tak mi wody odeszly.obudzilam meza ze trzeba sie zbierac.o dziwo ja bylam spokojna a moj maz panikowal jak nie wiem.wzielam prysznic, ubralam sie zapakowalismy torby i do szpitala.tam lezalam pod ktg przez ok pol godz i mialam lekkie skurcze-tak jak przy okresie no rozwarcie na 1 palec wiec polozyli mnie na sali-godz.3.30.mezowi kazali jechac a ja sobie tak lezalam do 6-kolejne ktg i rowarcie na 2 palce, skurcze ciut mocniejsze.przed 8 byl obchod.lekarze popatrzyli, usmiechneli sie i poszli dalej.a ja wstalam zeby pochodzic po korytarzu.no sie zaczelo.dostalam takich skurczy ze z korytarza pojechalam prosto na porodowke.rozwarcie na 5palcow.prez 4 godz meczylam sie w takim bolu ze gryzlam sciany i wolalam polozny zeby mnie dobili;-))) o 11 polozna zrobila mi masaz szyjki(brrr) i rozwarcie w ciagu pol godz skoczylo na 10cm.zdazylam tylko wejsc na lozko porodowe i zaczely sie bole parte.ciezko bylo bo glowka nie chciala wyjsc ale jak mnie naciela to momentalnie wysunela sie glowka i na tym samym parciu urodzila sie moja Nataszka-2700wagi, 51cm.od wczoraj jestesmy w domu i uczymy sie cyckowac bo nie mialam pokarmu i mala karmili ze strzykawki i teraz kiedy juz mam pokarm to Nataszka nie chce za bardzo ciagnac-leniuszek;-)))No i tak to wygladalo.ciesze sie ze juz po i ze nie bylo tak zle jak mi sie wydawalo ze bedzie;-))

 Od dzisiaj zostało mi 7 dni do terminu...nerwy coraz większe i u mnie i u meza.wszystkie kolezanki zasypują  mnie esemesami czy urodzilam czy jeszcze nie...łatwo się im mówi.w poniedziałek byłam u lekarza na ostatniej wizycie.wyniki mam dobre, dzidzia ma ok.3300g.nic tylko się cieszyć.ale jak tu się cieszyć przy tak potwornym strachu przed porodem????

 Zostały mijuż teoretycznie tylko 3 tygodnie do rozwiązania.No i powoli włącza mi się panika.Boję się.Strasznie się boję bólu, tego że nie dam rady....W nocy  spać nie mogę  bo wciaz śni mi się że rodzę, a jak tylko coś mnie zaboli, zakłuje to zastanawiam sie czy to juz...nie wiem co robic, jak sie pozbyc tego strachu-czy wogole mozna sie go pozbyc????

Hm,dzisiaj aczął mi się 36 tydzień ciąży.Czyli teoretycznie za 4 tygodnie powinnam urodzić swoją kruszynkę a w praktyce???Nie wiadomo.od kilku dni mam mega doła.Samam nie wiem czemu.Nie mogę sie dogadac z mężę, non stop płaczę.Dzisiaj obudziłam się o 5 rano i się poryczałam,tak poprostu.Chyba hormony zaczynają mną rządzić.A może to juz sprzedporodowy stres zaczyna się ujawniać????

Witam po kolejnej dość długiej przerwie.Znów trochę się w moim życiu działo przez ostatnie kilka miesięcy.W lipcu udało mi sie zamknąc sesję po wielu przygodach i tym samym zaliczyłam pierwszy rok studiow magisterskich.Wraz z nastaniem sierpnia poszlam sobie na L4.Zaczynało mi już być trochę ciężko, szczególnie na tych niesamowitych upałach jakie były a poza tym trzeba było się wkońcu zabrać za przygotowania do wesela. I tak 14.08.2010roku wyszłam za mąż za wspaniałego faceta.Wesele się udało a ja poczułam że razem- już z moim mężem należymy do siebie;-))) po weselu ( które de facto trwało prawie tydzień-lol;-))) zabralismy się za remont naszego mieszkania.trochę mnie wkurza wszechobecny bałagan ale pożniej wreszcie będzie ono wyglądało tak jak chcemy.obecnie jestem w 35tygodniu ciąży.Będziemy mieli coreczkę;-))) cieszę się niezmernie ale też się boję-porodu, czasu po porodzie i tego czy damy radę.Wiem jednak że niezależnie od wszystkiego mamy siebie i będziemy sie starać bo juz niejedno w życiu i w naszym związku przeszliśmy.ustaliliśmy również że po porodzie przez jakiś czas zostanę u mamy żeby mogła mi pomóc przy dzieciątku.wczoraj byłam na wizycie kontrolnej i nasza córcia ma 2552g wagi i ładnie mi pomachała na usg;-))) No więc teraz zaczynam juz odliczać dni do szczęśliwego rozwiązania.Mam nadzieję że jakoś przez to przejdę.Pozdrwaiam wszytkie listopadowe mamusie;-)))

witam, jestem już w 21 tygodniu ciąży.czuję już jak mój maluszek urządza sobie harce w moim brzuszku i uwielbiam to uczucie;-) powoli slońce zaswieciło nad moim życiem. nadal pracuje bo mam siłę i ochotę. mój narzeczony po zimowym impasie też znalazł pracę i powoli układamy to nasze zycie we dwojkę ( jeszcze;-)) /w sierpniu bierzemy slub i jestem szczęśliwa. już dawno się tak nie czułam.myslę że wszystko bedzie dobrze. oczywiście boję sie jak to bedzie gdy maly/mała będzie na świecie ale jestem pełna nadziei i z optymizmem patrze w przyszłość;-)))Pozdrwaiam wszystkie szczesliwe mamusie i te które nimi będą.

No niby tak...ale u mnie radosc przeplata sie z ogromnym lekiem jak damy sobie rade.moj narzeczony nie moze znalezc pracy odkad jego zaklad go zwolnil, a ja zarabiam grosze, dodatkowo studiuje zaocznie...Sama nie wiem,z jednej strony sie ciesze ze z naszej milosci zrodzi sie cos tak pieknego jak dziecko bo wkoncu mam juz 25 lat a moj narzeczony prawie 30 a z drugiej...przeraza mnie to wszystko.mam nadzieje ze te leki wkoncu znikna bo wiem ze teraz najwazniejszy dla mnie jest spokoj, ale wiem ze jeszcze duzo przede mna, bo Wy-moje rozmowczynie , jak narazie jestescie pierwszymi ktore wiedza ze w moim brzuchu rosnie mala fasolka (oprocz mojego narzeczonego oczywiscie;))