No niby tak...ale u mnie radosc przeplata sie z ogromnym lekiem jak damy sobie rade.moj narzeczony nie moze znalezc pracy odkad jego zaklad go zwolnil, a ja zarabiam grosze, dodatkowo studiuje zaocznie...Sama nie wiem,z jednej strony sie ciesze ze z naszej milosci zrodzi sie cos tak pieknego jak dziecko bo wkoncu mam juz 25 lat a moj narzeczony prawie 30 a z drugiej...przeraza mnie to wszystko.mam nadzieje ze te leki wkoncu znikna bo wiem ze teraz najwazniejszy dla mnie jest spokoj, ale wiem ze jeszcze duzo przede mna, bo Wy-moje rozmowczynie , jak narazie jestescie pierwszymi ktore wiedza ze w moim brzuchu rosnie mala fasolka (oprocz mojego narzeczonego oczywiscie;))