Za kilka dni minie już 4 miesiąc mężowskiego pobytu w Afganie. Pierwszy strasznie się dłużył. Potem jakoś tak miałam i do dziś ciągle mam mało czasu na myślenie o mężu. Wiecie - dwójka rozbrykanych synków, z czego jedno przechodzi bunt 2 -latka, a dugie 4-latka, no a mama przechodzi frustrację tym wszystkim i dobijającą myślą, że za pół roku strzeli 30-stka! No dobra, tym ostatnim najmniej się frustruję, bo i tak nie wyglądam na swój wiek:). Ha, ha, ha... , skromna jestem, co nie?! Wracając do sprawy. Z mężem mam kontakt prawie codziennie. Jak nie telefoniczny ( ale co to są 4 minuty! ), to na skypie (a tu mamy godzinę). Jednak pomimo cudów technicznych i postępów któregoś wieku z kolei, internet często się rozłancza lub na łonczach coś przerywa i nie za bardzo się widzimy i słyszymy na tym cudownym wynalazku - skypie. No ale jakby nie było, zawsze to jakaś oznaka, że mąż żyje i w miarę ma się dobrze! A więc żona jest spokojniejsza, bo oczywiście myśli o mężu nadciągają codziennie wieczorkiem, jak już dzieciaki idą spać i żona ma wolny umysł, wtedy zamiast odpoczywać, to zamartwiam się myślami o mężu. Jednak jak pogadamy sobie chwilę, to już i myśli o mężu się uspokajają, no i lepiej się śpi. I tak dzień za dniem, noc za nocą  ... . 

Dzieciaki oczywiście też rozmawiają z tatusiem na skypie, jak tato w przyzwoitych godzinach zadzwoni, bo czasem dość późno dzowni, wtedy dzieci już śpią, a ja rano zdaję im relację, co u taty słychać no i że tato ich kocha i buziaczki przesyła:). Ja im nie mówię, że tato jest zagranicą w Afganistanie, tylko mówię, że tatuś jest w pracy na wyjeździe daleko, daleko i na razie nie może do nas przyjechać. I tak za każdym razem, kiedy tylko pytają się o tatę - czemu do nas nie przyjeżdża? Tak na pocieszenie samej siebie, to muszę przyznać, że przez pierwsze 3 miesiące tatusiawego wyjazdu, miałam względny spokój z dużą ilością pytań o tatę i z całą tęsknotą za nim. Jednak chłopcy też już baaardzo tęsknią za swoim tatusiem. Coraz częściej, podczas rozmów na skypie obaj powtarzają tacie, że ma do nas już wrócić! Tego na początku nie mówili. Teraz mówią do mnie coraz częściej ze skargą w głosie, żebym do taty zadzwoniła ( np. w ciągu dnia) i mam mu kazać wracać.  Ostatnio nawet przyłapałam Patryka, jak siedział sobie i cosik tam robił i nagle zaczął płakać. A kiedy przytulając go pytam się - czemu płacze? To odpowiada, że płacze, bo tu w domku nie mam taty! Zdażyło się mu to już kilka razy i po tych samych słowach, za każdym razem płaczę razem z nim, a potem dołancza do nas Ksawery! I mamy takie swoje 3-osobowe kółko płaczków. Wierzcie lub nie, ale jak już chwilę sobie we trójkę popłaczemy, to pierwszy płacząc jeszcze Patrynio patrzy się na mnie i mi mówi MAMUŚ NIE PŁACZ JUŻ, JUŻ BĘDZIE DOBRZE!! To mie rozwala. 2 latek i takie słowa! Ale wtedy zawieramy pakt, że ok, mama przestaje płakać, ale synkowie również. No i to działa.

Jakby nie było, tęsknię za mężem, ale dzieci już też coraz bardziej tęsknią i to okazują. Ksawek też czasem jak mu smutno, to mówi, że chciałby przytulić się do taty, a jego ciągle nie ma. Na razie wystarczyć musi mu mama. Pocieszam się, że już bliżej niż dalej do powrotu męża z tamtąd. Jednak dobija mnie jeszcze jedno. Wszyscy mówią, jaka to ja dzielna jestem, że sobie ze wszystkim radzę: z mieszkaniem, dziećmi i w ogóle.  Owszem, miło usłyszeć takie docenienie z ust innych. Jednak wcale taka dzielna, odważna czy zaradna to nie jestem. Bo przecież też potrzebuję pomocy innych, wypłakać się w czyjeś ramię, czy choćby pogadać z kimś o swoich bolączkach, o radościach, o wszystkim. I gdyby nie  najliżsi, w szczególności moja mama i moje rodzeństwo, to ja bym zwariowała!  Oni są mi dużą pomocą. Mam też blisko teściów, że jakby co, to też mi pomogą. Więc nie jest tak źle. Ale i tak nikt i nic nie zastąpi mojego męża i tatusia moich dzieci:) KOCHANIE BARDZO TĘSKNIMY ZA TOBĄ NIE NIE MOŻEMY SIĘ DOCZEKAĆ TWOJEGO SZCZĘŚLIWEGO POWROTU!!!!